پیام شیعه | Shia

((اولین نماز گُزار و نخستین مسلمان ))

در بیست و هفتمِ رجب ، پیامبر ( ص ) به رسالت مبعوث گردید و در روز 28 رجب ، حضرت امیرالمؤمنین ( ع ) ،اولین مَردی بود که با آن حضرت نماز اقامه فرمود و همچنین از زنان ،حضرتِ خدیجه (س) ، اولین شخصیتی می باشد که به پیامبر (ص) ایمان آورده و با ایشان نماز گُزارده است .
موارد فوق ، جزو مُسَلَّماتِ مذهبِ تشیع است ، لیکن در این خصوص مُستنداتی در منابعِ معتبرِ  اهلِ سُنَّت وجود دارد که ذیلاً به ذکرِ چند نمونه از آن اکتفاء می نمائیم :
- هیچ کس در ایمان بر علی (ع) سبقت نگرفته :
عن ابن عباس قال : فرض الله الاستغفار لعلی فی القرآن على كل مسلم قال : و هو قوله : یقولون : «رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا وَلاِخْوَانِنَا الَّذِینَ سَبَقُونَا بِالاْیمَانِ» و هو السّابق .
ترجمه : ابن عباس می گوید : خدا استغفار را  برای علی ( ع ) در قران بر هر مسلمانی واجب نموده  و  آن (در آیه 10 سوره مبارکه حشر )می باشد که می فرماید: (پروردگارا ! ما و برادرانمان را که در ایمان بر ما پیشى گرفتند، بیامرز) و منظور از سبقت گیرنده در ایمان ، علی است .
📚(شرح نهج البلاغة، ج 3 ص 256 وج 13  ص 224 خطبه 238 ) ( شواهد التنزیل ج : 2ص :336 )
- علی (ع) اولین نمازگزار :
 انس بن مالك مى گويد : «بُعث رسول الله( ص) یوم الإثنین و صلّى علیٌّ یوم الثلثاء»
ترجمه : رسول خدا( ص) روز دوشنبه مبعوث شد و على ( ع ) روز سه شنبه نماز خواند.
📚(سنن ترمذى ج 2، ص 214حدیث 3728) ،( المستدرک على الصحیحین، ج 3، ص 112 حدیث 4587)
- اولین زن و مرد مسلمان :
(کانَ اَوَّلَ مَن اَسلَمَ خَدیجَه مِنَ النِّساء و عَلِیَّ بنَ اَبِیطالب مِنَ الرِّجال ) .
یعنی : خدیجه ( س ) ، اولین زن و علی ( ع ) ، نخستین مَردی بودند که اسلام آوردند .
📚(الصحیح من السیرة، ج 1 ص .251 و احقاق الحق ج 15 ص 346 )
تبصره :
اولین ایمان آورنده و نمازگزار بودنِ علی ( ع ) ، بدان معنی نیست که ایشان قبل از آن ، مُوَحِّد و نمازگزار نبوده ، بلکه به اعتقاد همه ی فِرَقِ اسلام ( اعم از شیعه و سنی ) ، امیرالمومنین ( ع ) و پیامبر ( ص ) ، قبل از بعثت نیز به آئین ابراهیمی مُؤمِن و مُوَحِّد بوده اند .
بعنوان نمونه ،ابن حجر عسقلانی ، علیرغمِ تعصبِ شدیدی که دارد،از ابن سعد حسن بن زید ، روایت کرده که :
(( علیً لَم یَعبُدِ الاَوثانَ قَطٌّ و من ثَمَّ یُقالَ فِیهِ کَرَّمَ اللّه وَجهَهُ ))
(یعنی علی هرگز بُت پرست نبوده است و به همین جهت به او « کَرَّمَ اللّه وَجهَهُ » گفته میشود )
📚 (الصواعق المحرقه ص 64و 118) ( و در الغدیر ج 3 ص 238 )
برگرفته از دروسِ تاریخ تحلیلی اسلام توسط سید رضا نوعی ( حکیم )

((  ستاره ای بدرخشید و ماهِ مجلس شد  ))

بیست و هفتمِ رجب ، سالروزِ مبعثِ نبیِ اکرم ( ص ) می باشد که بمناسبت این واقعه ی فرخنده ، ذیلاً مطالبی را معروض می داریم :
- خداوندِ متعال بر ما به بعثتِ پیامبرِ خاتم ( ص ) ، مِنَّت نهاده و خود در کلامِ مجیدش ، این نعمت را چنین توصیف نموده است:
🔰((لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَ يُزَکِّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ إِنْ کَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلاَلٍ مُبِينٍ ))‌ ﴿آل‏عمران‏، 164﴾
🔹ترجمه : به يقين ، خدا بر مؤمنان منت نهاد [ كه ] پيامبرى از خودشان در ميان آنان برانگيخت ، تا آيات خود را بر ايشان بخواند و پاكشان گرداند و كتاب و حكمت به آنان بياموزد، قطعاً پيش از آن در گمراهى آشكارى بودند.
- وَ النَّجْمِ إِذَا هَوَى‌ ﴿النجم‏، 1﴾
ترجمه : سوگند به ستاره ی فروزنده نبیِ خاتَم ( ص )، آنگاه ( که برای هدایتِ خَلق ) فرود مى‏آيد .
یعنی :در چنین شبی ، ستاره ی فروزنده و درخشانِ رسولِ اکرم ( ص)  ، برای هدایتِ خلق ، در فضای عالَم ظُلمانیِ دنیا  ، متجلی گردیده است.
حافظ چه خوب این موضوع را در قالب شعر ، ترسیم نموده  :
ستاره ای بدرخشید و ماهِ مجلس شد
دلِ رمیده ی ما را اَنیس و مونِس شد
نگارِ من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
به غَمزه مسئله آموزِ صد مُدَرِّس شد
- (( اَللّهُمَّ اِنّى اَسئَلُکَ بِالتَّجَلِىِ الاْعْظَمِ فى هذِهِ اللَّیْلَةِ مِنَ الشَّهْرِ الْمُعَظَّمِ، وَالْمُرْسَلِ الْمُکَرَّمِ ))
در دعای فوق که در اعمالِ شبِ مَبعث وارده شده ، از وجودِ نورانی پیامبر ( ص ) و جلوه گری ایشان ، به تجلیِ اَعظم ، یاد شده که ما خدا را به این تَجَلّیِ اعظمش ، (( یعنی وجودِ نازنینِ رسول اکرم ( ص ) ،)) می خوانیم .
- خداوند از این جلوه و تجلیِ اعظم در قرآن به (( وَ مَا أَرْسَلْنَاکَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ‌ )) یاد فرموده است . ﴿الأنبياء، 107﴾
 یعنی نه تنها همه ی عوالِم ، از مُلک تا ملکوت ، مُنَوَّر به این نورِ گسترده و فراگیر ، می باشند ، بلکه خداوند همه ی هستی و از جمله خورشید و ماه و ستاره گان را از پرتوی وجودِ ایشان ، آفریده است.
- یکی از اَفضلِ اعمالِ وارد شده در شب و روز مبعث ، زیارتِ امیرالمومنین است که این امر ،نشانگرِ اتحادِ وجودی این دو نازنین می باشد و از این حقیقت نیز در آیه ی مبارکه مباهله با عبارتِ ( أَنْفُسَنَا وَ أَنْفُسَکُمْ ) یاد شده است .
من کی ام ، لیلی و لیلی کیست ؟ من
ما یکی روحیم اندر دو بدن
- شایسته است که در شب و روزِ مبعث ، دعای عهد و زیارتِ مخصوصه ی علی ( ع ) را بجای آورده و خصوصاً در مفادِ زیارتِ آقا امیرالمومنین ( ع ) ، که یک دوره ی امام شناسی است ، اِمعانِ نَظَر و تأمُّلی بَلیغ ، داشته باشیم .
  جِسمِ پیغمبر ندارد سایه ای ، دانی چرا ؟               
آفتابی چون علی ، در سایه ی پیغمبر است
برگرفته از دروسِ تاریخ تحلیلی اسلام توسط سید رضا نوعی ( حکیم )

(( ایمانِ ابوطالب (ع) از نظر شیعه و اهل سنت ))

روز 26 رجب المرجّب ، سالروزِ ارتحالِ سَيّدِ بَطحاء  و آخرین حجّت در دورانِ فِترَت ، حضرتِ ابو طالب علیه السلام می باشد.
ایمانِ ابوطالب و نیز مُوَحّد بودنِ همه ی آباء و اجدادِ انبیاء (ع ) و ائمه ی اطهار ( ع ) ، جزوِ مُسَلَّماتِ مذهبِ تَشَیُّع می باشد لیکن بنی اُمیه و بَنی عباس و اخیراً ، ناصبیان و  وهابیان با تأسی به پیشوای خود ( ابن تیمیه ) ، مَذبوحانه سعی داشته تا با مطرح نمودنِ شِرک و اسلام نیاوردنِ ابوطالب ، اذهانِ مسلمان را مُشَوَّه نموده و القاء شُبهه نمایند .
اغلبِ عُلَمای اهلِ سُنت ، همانند شیعه به ایمانِ ابوطالب ، اذعان و اعتراف نموده انده لذا برای روشن شدن موضوع ،ذیلاً  یک روایت از طریق شیعه در مورد ایمانِ ابوطالب ( ع )، آورده و سپس  اشاره ای به نظریه ی علمای اهل سنت می نمائیم :
- حضرت عبدالعظیم حسنی به محضر حضرت علی بن موسی الرضا ( ع ) نامه نوشت و در مورد ایمان ابوطالب سؤال نمود .
آن حضرت در پاسخ مرقوم فرمودند:
( بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم، اَمَّا بَعْدُ فَاِنَّکَ اِنْ شَکَکْتَ فِی اِیمَانِ اَبِی طَالِبٍ کَانَ مَصِیرُکَ اِلَی النَّارِ )
یعنی : ( اگر در ایمانِ ابوطالب شک و تردید داشته باشی،قطعاً بازگشتِ تو به سوی آتش خواهد بود ) .
📚( بحار، ج۳۵، ص۱۱۰ و الغدیر، ج۷، ص357 )
- ابن ابی الحدید که از علمای اهل سنت (معتزلی) و از بزرگترین شارحانِ نهج البلاغه می باشد ، در مورد شخصیت و ایمانِ ابوطالب ( ع ) می گوید :
(( اِنَّ الاِسلام لَولا اَبوطالبَ لَم یَکن شَیئاً مَذکوراً ))
 یعنی : ( اگر ابوطالب نمی بود ، از اسلام نیز هیچ خبری نبود ) . 
همچنین ابن ابی الحدید در ادامه می گوید :
اشعارِ فصیح و عالیةُ المَضامینِ ابوطالب ، از جمله ادله ی مهم و غیر قابلِ انکار ، مبنی بر اعتقاد ایشان به توحید و نیز نبوتِ پیامبرِ اکرم ( ص ) می باشد که از همه صریح‌تر ، این بیت باشد :
(( یا شاهِدَ اللّه عَلَیَّ فَاشْهَد إنّی عَلی دِین النَّبی أحمَدٌ ))
یعنی : ( خدایا شاهد باش که من بر دین پیامبر یعنی احمد می‌باشم )
📚(شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج 1، ص 142و ج 14 ص 78)
برگرفته از دروسِ تاریخ تحلیلی اسلام توسط سید رضا نوعی ( حکیم )

(( فَتحُ الفُتوحِ حیدرِ کرّار ))

(بیست و چهارم رجب )،به اِذعانِ شیعه و سُنّی و نیز همه ی مورخین ، سالروزِ فَتحِ خیبر ،بدستانِ ولائیِ امیرالمومنین ( ع ) می باشد ، که ذیلاً به بررسی اجمالی این واقعه ، مُستند به مَنابعِ مُوثقِ اهلِ سنت ، می پردازیم :
- امیرالمومنین ( ع ) در این باره می فرمایند :

(( وَ اللَّهِ مَا قَلَعْتُ بَابَ خَيْبَرَ بِقُوَّةٍ جَسَدَانِيَّةٍ وَ لَا بِحَرَكَةٍ غَذَائِيَّةٍ لَكِنِّي أُيِّدْتُ بِقُوَّةٍ مَلَكِيَّةٍ وَ نَفْسٍ بِنُورِ رَبِّهَا مُضِيَّة ))
 ((به خدا سوگند! من دروازه ی خيبر را با قدرتِ جسمانى ، از جای نكندم ؛ بلكه برای اینکار ، به قوّه ی مَلکوتی و روحى كه به نورِ پروردگارش، روشن است تأييد و حمایت شدم ))
📚(الخرائج و الجرائح ،ج‏2، ص542 ) و ( مُسنَدِ احمد بن حنبل, ج 6, ص 8 )
- (( رُوِیَ أنَّهُ ( ص )،بَعَثَ أبابكر أولاً فَرَجَعَ مُنهَزِمَاً وَ بَعَثَ عُمَر فَرَجَعَ كذلِك فَغَضَبَ النَّبِیَّ ( ص ) لِذلِك فَلَمّا أصبَحَ خَرَجَ إلىَ النّاس و مَعَهُ رَأیَةً فَقالَ ( ص) )) :
« لَاُعطِیَنَّ الرّأیَةَ غَداً رَجُلاً یُحِبُّ اللّهَ وَ رَسُولَهُ و یُحِبُّهُ اللّهُ وَ رَسُولُهُ کَرّارٌ غَیْرُ فَرّارٍ، لا یَرْجِعُ حَتّى یَفْتَحُ اللّهُ عَلَى یَدَیْهِ»
ترجمه : روایت شده است كه رسول خدا (ص) اول ، ابوبكر را (در روز 22 رجب ) به طرفِ خیبر فرستاد كه او فرار كرده و برگشت ، سپس عُمَر را ( روز بعد یعنی 23 رجب ) فرستاد ، او نیز به همان سرنوشت دچار شد .
  لذا پیامبر (ص) خشمگین شده و فرمود :
(فردا پرچم را به دستِ مَردى خواهم داد که خدا و رسولش او را دوست دارند و او نیز خدا و رسولش ‍ را دوست دارد، او هجوم کننده است ، و هرگز فرار کننده نیست، از حمله بر نمى گرددتا خدا به دستِ او قلعه را فَتح کند.)
 📚(صَحیحِ مُسلِم ج9 ص304) (صَحيحِ البُخاري ، ص741 ، ح3009 )
-  در کتابِ مُسنَدِ احمد بن حنبل نیز روایت شده ، فَقَالَ رسول الله ( ص ) :
(( اُدْعُوا لِي عَلِيًّا فَأُتِيَ بِهِ أَرْمَدَ فَبَصَقَ فِي عَيْنِهِ وَدَفَعَ الرَّايَةَ إلَيْهِ فَفَتَحَ اللَّهُ عَلَيْهِ ))
ترجمه : پس از شکست و فرار ابوبکر و عمر از جنگ ، پیامبر (ص ) فرمودند :
(( علی ( ع ) را نزدِ من بیاورید و على عليه السّلام در حالى به حضورِ حضرتِ رسولِ اكرم صلّى اللّه عليه و آله شَرَف ياب شد كه به دردِ چشم دچار بود ، رسول خدا (ص) ، آبِ دهانِ مباركش را بر چشمِ حضرت على (ع) ماليد ، ديدگانش شفا يافت و پرچمِ اسلام را به دستِ او سپرد که از بركتِ وجودِ على (ع) ، فَتح و پيروزى نَصيبِ اسلام شد . ))
((روایت فوق در صحیحِ مُسلِم - کتاب فضائل الصحابة - باب من فضائل علی حدیث ِ 4427 نیز آمده است.))

- مولوی نیزکه سُنِّی مَذهب است ، در موردِ فتحِ خیبر و شجاعتِ علی ( ع ) ، اینگونه سروده است :
خاتَم كه در انگشتِ سلیمانِ نَبى بود
آن نورِ خدایى كه بر آن بود ، على بود
.آن قلعه‎گشایى كه دَرِ قَلعه ی خیبر
. بَركند به یك حمله و بگشود ، على بود
آن گُردِ سَرافراز كه اندر رَهِ اسلام
تا كار نشد راست نیاسود ، على بود
آن شیرِ دلاور كه براى طَمَعِ نَفس
بر خوانِ جهان پنجه نیالود ، على بود
مطمئناً حیاتِ اسلام ، مَرهونِ رشادت های امیرالمؤمنین (ع) بوده و همواره فضائل ایشان موجبِ مُباهات و بالَندگی مسلمانان می باشد ، لیکن فضائلِ علی (ع)، محدود به فتوحاتِ رَزمیِ او نیست بلکه بالاتر از آنها ، فَتحُ الفُتوحِ او یعنی فَتحِ قلب های انسان های پاک طینت ( اعم از شیعه ،  سُنّی ، مسیحی و ... ) در طولِ تاریخ می باشد .
برگرفته از دروسِ تاریخ تحلیلی اسلام توسط سید رضا نوعی ( حکیم )     

(( آیه ی ولایت از نگاه اهلِ سُنَّت))
((إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آَمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ.))
ترجمه : ولی شما فقط خدا، پیامبر و مؤمنانی هستند که نماز را به پا داشته، در رکوع زکات می‌دهند. ( سوره مائده آيه 55 )
نه تنها شیعه بلکه اغلبِ عُلَمای اهلِ سنت ،شأنِ نزولِ آیه ی فوق که به آیه ی ولایت ، مشهور می باشد را ،ماجرای بخشیدنِ انگشتری توسطِ علی (ع) در نماز به سائل ، می دانند .
در این خصوص ذیلاً به نَقلِ دو روایت از منابع اهل سنت و یک روایت از طریق شیعه ، اکتفاء می کنیم :
طبراني كه مُحدثانِ بزرگ اهل سنت می باشد از زيد بن حسن از جدش از عمار نقل مي كند كه اميرالمؤمنين (ع) در حال ركوع ، مشغول خواندن نماز مستحبي بود و انگشترش را از انگشتش درآورد و به سائل داد و اين قضيه به نبي مُكرَّم خبر داده شد و  آنگاه بر پیامبر اکرم (ص )  اين آيه نازل شد:
فقرأها رسول الله صلي الله عليه وسلم ثم قال من كنت مولاه فعلي مولاه.
بعد از اين كه ، آيه ی فوق نازل شد و آنرا بر مردم قرائت كرد ، پیامبر (ص ) فرمود: هر کس که من مولای اویم ، علی (ع) مولای اوست .
📚((المعجم الأوسط، ج 6، ص 218 و مناقب علي بن أبي طالب ( ع ) وما نزل من القرآن في علي ( ع )، أحمد بن موسي ابن مردويه الأصفهاني، ص 235 و تخريج الأحاديث والآثار، الزيلعي، ج 1 ص 410 و الدر المنثور في التفسير بالمأثور، جلال الدين السيوطي، ج 2، ص 293 ، شواهد التنزيل لقواعد التفضيل، ج‏1، ص: 223))
بنابر این معلوم مي شود كه عبارت «من كنت مولاه» مخصوص واقعه ی غدير نيست بلکه در چند جای دیگر، رسول اکرم (ص) عبارتِ «مَن كُنتُ مولاه فَعَلِيٌّ مَولاه» را بیان فرموده است.
امام المشککین  فخررازی در تفسیر کبیرش (مفاتیح الغیب)، می نویسد : «این آیه در شأن علی (ع) نازل گشته است و عُلَما  بر این موضوع معتقدند که اَدای زکات در حالِ رکوع واقع نشده است مگر از علی(ع) »
📚(تفسیر کبیر مفاتیح الغیب ، ج 11، ص 30)
از "عمر بن خطاب" نقل شده که گفته است :
 (( وَاللهِ لَقَدْ تَصَدَّقْتُ بِاَرْبَعینَ خاتَماً وَ اَنَا راکِعٌ لِیَنْزِلَ فِیَّ ما نَزَلَ فی عَلِیِّ بْنِ اَبی طالِبٍ فَما نَزَلَ ))
ترجمه : به خدا سوگند! چهل انگشتر در حال رکوع داده‌ام تا در حق من نیز آنچه در حق علی بن ابی طالب نازل شده است، نازل شود؛ ولی نازل نشد .
📚((  نور الثقلین، ج1، ص648، ذیل حدیث 269؛ البرهان، ج2، ص 318، ذیل حدیث 3167 - بحارالانوار، جزء 35، صفحه  184)) 
از این سخن عمر معلوم می‌شود که او نیز به این فضیلت خاص حضرت علی علیه السلام اعتراف داشته است و چون نمی‌توانست این فضیلت را انکار نماید؛ لذا سعی می‌کرد او نیز صاحبِ فضیلتی مثل حضرت علیه السلام باشد که بنا به اذعان خودش ، اینگونه  نشد.

برو ای گدای مسکین ، دَرِ خانه ی علی زَن
که نگینِ پادشاهی ، دهد از کَرَم گدا را
برگرفته از تفسیر سوره مائده توسط سید رضا نوعی ( حکیم )