پیام شیعه | Shia

اغلبِ فقهای شیعه ( مانند : آیت الله خوانساری ، محدث بحرانی و نراقی ) روزه ی عاشورا را حرام و برخی دیگر آنرا مکروه می دانند . اما مخالفینِ شیعه و نیز عرفا و متصوفه ، روزه ی عاشورا را مستحب می دانند.

ابن عربی ( مؤسسِ عرفانِ نظری ) ، می گوید :

 روزه‌‌‌‌ی عاشوراء ، کفاره‌‌‌‌ی گناهان سال گذشته است و برای طی نمودنِ مراحلِ سُلوک ، با روزه گرفتن در تمامِ سال ،برابری می کند . کسی که بخواهد به مقامِ فنای در احدیّتِ ذات ، نائل شود ، می بایست در روز عاشورا ، روزه بگیرد تا از برکاتِ آن به بالاترین مرتبه ی تقرّب و جمعِ بینِ قُربِ فرائض و نوافل دست یابد . براستی چنین فردی از دو شهود و دو تَجلّی برخوردار می گردد .

📚 (( فتوحات مَکیّه ، ج 2 ، ص 375 )) 

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

ابن عربی ، روایتی را از کتاب صحیحِ مُسلِم ،در ثواب روزه ی عاشورا ، نقل کرده . در صورتیکه در کتاب مذکور ( صحیحِ مُسلِم ) احادیث زیادی از رسول اکرم (ص) نقل شده که با وجوبِ روزه ی ماه مبارک رمضان ، روزه ی عاشورا ، منسوخ گردیده است .

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

امام محمد غزّالی نیز که از شخصیت های برجسته ی عرفان و تصوف می باشد . در مورد فضیلت روزه ی عاشورا می گوید :

 بدان كه استحبابِ روزه در ايامی که با فضیلت است ، تأکید گردیده و از جمله ی با فضیلت ترین آنها ، روزه ی دهه ی اول ماه محرم و خصوصاً روز عاشورا می باشد .

📚 (( احیاء العلوم غزالی ، باب صوم ، ج 1 ص  280)) 

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

محمد ناصرِ آلبانی که از بزرگترین محدثان و فقهای اهل سنت می باشد . احادیث مرتبط با روزه ی عاشورا و شادی و سرور در آن را جعلی دانسته و می گوید :

دشمنانِ حسین رضی الله عنه کسانی هستند که احادیثی در فضیلت روزه ی عاشورا و سرمه کشیدن و اطعام در این روز را جعل نمودند و هدف آنها از این کار ، مقابله با شیعیان بود ، زیرا شیعه ، عاشورا را بخاطر شهادتِ حسین رضی الله عنه ، روز حُزن و اندوه می داند .

آلبانی در ادامه می نویسد : مجد الدین لغوی ( که از علمای بزرگ اهل سنت است ) تصریح کرده :

👈آن چه كه در فضيلت روزه‏ ی عاشورا و نماز، انفاق، خضاب كردن، روغن زدن و سرمه كشيدن در آن روز بيان شده ، همگی از بدعت‏ هاى قاتلين حسين‏ رضى اللَّه عنه‏ می باشد و از نظر من ، حتی سُرمه كشيدن در روز عاشورا نشانه‏ ی دشمنى با اهل بيت‏(ع) بوده‏ و ترك آن واجب است .

📚 (( کتاب تمامُ المِنَّة فی التعلیق علی فقه السُّنَّة ، ص 412 )) 

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

عبد الرؤف مَناوی در  ( کتاب فیض القدیر ج 6 ص 236 )  و ابن مُلَقِّن شافعی در ( کتاب التوضیح لشرح الجامع الصحیح ج 13 ص 542 ) نیز احادیث مربوط به روزه ی گرفتن در عاشورا را از ج علیات بنی امیه می دانند .

(( اَللَّهُمَّ اِنَّ هذا یَوْمٌ تَبَرَّكَتْ بِهِ بَنُو اُمَیَّةَ وَ ابْنُ آكِلَةِ الْاَكْبادِ اللَّعینُ ابْنُ اللَّعینِ عَلى لِسانِكَ وَ لِسانِ نَبِیِّكَ صَلَى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ  وَ هذا یَوْمٌ فَرِحَتْ بِهِ آلُ زِیادٍ وَ آلُ مَرْوانَ بِقَتْلِهِمُ الْحُسَیْنَ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَیْهِ اَللَّهُمَّ فَضاعِفْ عَلَیْهِمُ اللَّعْنَ مِنْكَ وَ الْعَذابَ الْاَلیم ))

برگرفته از دروس نقد تصوف سید رضا نوعی ( حکیم )

داستانِ ساختگی نذرِ عبدالمطلب علیه السلام
در تمام منابعِ تاریخِ اسلام ( اعم از شیعه و سنی )نوشته اند ،   عبدالمطلب (ع)   نذر کرده بود که اگر خداوند ده پسر به او عنایت فرماید ، یکی از آنها را در راه خدا قربانی کند و چون دارای  ده پسر شد ،قرعه به نام  عبدالله (ع)  آمد ، اما ایشان با راهنم ائی زنی جادوگر ،نام  عبدالله (ع)  را با صد شتر به قرعه گذاش ت که قرعه به نامِ شتران آمد ، و عبدالمطلب (ع) نیز  صد شتر ... را به جای  عبدالله(ع) قربانی کرد  

👈 در صورتی که این موضوع ، افسانه است و انجام آن نیز از عقل و درایت و دیانتِ عبدالمطلب (ع) بعید به نظر می رسد .

دلایلِ مجعول بودنِ داستانِ نذرِ عبدالمطلب (ع) ، بشرح ذیل می باشد :

 کشتنِ فرزندان به عنوانِ نذر برای معبود ، از سنت های بُت پرستان و ستاره پرستان (صابئین) بوده، و خداوند در قرآن مجید ( آیه 137 سوره انعام ) آن را ازجمله اعمالِ شَنیعِ مشرکین ، معرفی نموده است .

👈 عبدالمطلب (ع) که به اعتقاد شیعه و حتی به تصریح اغلب علمای اهل سنت ، فردی موحّد و از اولیاء خاصِ خدا بوده ، چگونه ممکن است طبق سنتِ مشرکین چنین نذری نموده باشد .

📚[ مروج‏ الذهب، ج‏۲، ص۱۰۹] و ( ترجمه تاریخ یعقوبی، ج۱، ص۳۶۳)

اگر بگویند شاید عبدالمطلب (ع)  مانند ابراهیم (ع) از جانبِ خداوند مأمور بوده تا فرزندش را در راه خدا فدا کند .
 
👈 می گوئیم این نظریه درست نیست زیرا در آن روایات تصریح شده که عبدالمطلب(ع) نذر کرده بود ، در صورتیکه اگر از جانبِ خداوند ، مامور به این کار بود ، قطعاً می بایست آن را عملی سازد  ، نه اینکه با قرعه انداختن ، از انجام فرمانِ خدا طفره رود  .  

در سلسله ی راویانِ این داستانِ ساختگی و امثال آن ، مانند : روایتِ « أَنَا اِبْنُ اَلذَّبِيحَيْنِ » ، افرادی ضعیف ، مجهول و مُهمَل ( که بعضی هم شیعه ی امامیه نبوده اند) ، قرار دارند ،بنابر این روایاتِ مذکور ضعیف و مغشوشبوده که بیشتر از طریقِ اهل سنت روایت شده و از آن طریق به کتب شیعه  نیز سرایت کرده است.

افسانه ی مزبور توسطِ  عُمّالِ بنی اُميه جعل و در تقابل با شیعه رواج داده شده تا از این طریق ، اجدادِ پیامبر (ص) را مشرک جلوه دهند ، کمااینکه بخاطر عناد با امیرالمومنین (ع) ، در مورد پدر بزرگوار ایشان (حضرت ابوطالب علیه السلام ) نیز همین رویه را داشته و دارند .

👈 از جمله افرادی که به حضرتِ ابوطالب (ع) نسبتِ شرک داده اند ، مولوی در کتاب مثنوی و محی الدین عربی در فتوحات مکیه و فصوص الحکم ( فص لوطی ) ، می باشند .

📚(( تاریخ اسلام از آغاز تا هجرت ،علی دوانی ص 46 و 47 ))
📚((تحقیق محدث بزرگ شیعه علی اکبر غفاری در پاورقی صفحات 89 تا 91 من لا یحضره الفقیه ))

👈برای مشاهده سند از کتاب تاریخ اسلام ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید .
👈برای مشاهده پاورقی من لایحضرة الفقیه ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید .

برگرفته از دروس تاریخ تحلیلی اسلام سید رضا نوعی ( حکیم )