*****
*****
افتاده به شهریم که ویرانه ندارد
ای وای از این شهر که دیوانه ندارد
در حسرتِ یک نعره ی مستانه بمردیم
ویران شود این شهر که میخانه ندارد
دیوانه ترین مردم شهرم ، تو کجایی
تا فاش بگویم چو تو افسانه ندارد
من بودم و دل ، کو سرِ افسانه ی ما داشت
فریاد که او هم سرِ افسانه ندارد
گیسوی بلندت همه شب ماه نهان کرد
آن مو که تو را هست مگر شانه ندارد ؟
ما دلشدگان ، جمله اسیرانِ شمائیم
دیوانه دریغ از تن و کاشانه ندارد
چون باز کنی پرده ز رخسار ، بگویی :
گر روز شود شمع تو پروانه ندارد
*****
*****