پیام شیعه | Shia

خدا انگاری شمس در باور مولانا
یکی از اشعار اغراق آمیزِ مولانا که شائبه ی خدا انگاری شمس را در اذهان تداعی می نماید و همواره از سوی مخالفانِ مولانا مورد نقد واقع می شود ، شعری با ردیفِ ( شمس من و خدای من ) می باشد که شاه بیتِ آن غزل این است :

    پیرِ من و مرادِ من ، دردِ من و دوای من

    فاش بگفتم این سخن ، شمسِ من و خدای من
اخیراً یکی از طرفدارانِ مولانا در فضای سایبری ، انتسابِ شعر مزبور به مولانا را رد نموده و ضمنِ دروغگو و بی سواد خواندن منتقدان ، اظهار نموده :

(( می گویند مولوی گفته : فاش بگفتم این سخن ، شمسِ من و خدای من ؛ این شعر کجاست ؟ نه در دیوان شمس و نه در مثنوی و نه در آثاری که مستقیماً از خود مولوی است ، چنین شعری وجود ندارد . اکنون شما در ظرف چند ثانیه می توانید از طریق کامیپوتر تمام مثنوی و دیوان شمس را بررسی کنید ، هفتصد سال به مولوی دروغ بسته اند که یکی از آنها همین است ... ))
  در پاسخ به اظهارات آقای ....( که بدلایلی از بردن نام وی معذوریم ) و اثبات صحتِ انتسابِ شعرِ مذکور به مولانا ، ابتدا دو آدرس را ذکر نموده و در ثانی آرای برخی از مولوی شناسانِ معروف را پیرامون آن متذکر خواهیم شد :

- ادیب و محقق معروف ( فضل الله گرگانی ) ، (در سنه ی 1333) شعرِ ( شمس من و خدای من ) را در کتابِ خود بنام ( منتخبی از دیوان شمس تبریزی ) آورده است . لازم بذکر است که دکتر صادق گوهرین در مقدمه ی آن ، تصریح نموده که مولف پس از سالیانِ متمادی تحقیق و بررسی نُسَخِ معتبر ، شیواترین غزلیاتی را که مُسلّماً از خود مولاناست ، انتخاب نموده است .

👈 برای مشاهده ی تصویر سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉
- همچنین شعر مزبور در کتابِ غزلیاتِ شمس تبریزی ( غزل 509) چاپ دوازدهم ( سال 1377) ، انتشارات صفی علیشاه نیز آمده است .
انتسابِ شعر مورد بحث از نظر مولوی شناسانِ معروف که از ارادتمندان وی نیز می باشند ، بدیهی و غیر قابلِ تردید است ، بعنوان نمونه :

(1) - دکتر عبدالحسین زرین کوب در کتاب ( پله پله تا ملاقات خدا ) با استناد به شاه بیتِ همین شعر ، می نویسد :

به نظرِ مولوی ، شمسِ تبریزی از وجودی برتر و ماورای انسان برخوردار بود و به همین دلیل بود که مولانا گه گاه بی خود یا باخود فریاد می زد ( شمس من و خدای من ) .

(2) - دکتر پرویز عباسی داکانی نیز کتابی را درباره زندگی و افکار مولانا تألیف نموده که اتفاقاً با اقتباس از همین شعر ، آن را به اسمِ ( شمس من و خدای من ) نام گذاری نموده است .

(3) - دکتر ناصر الدین صاحب الزمانی در کتاب خود به نام ( خط سوم ) تمامی این شعر را آورده است .

(4) - دکتر محمد رضا یوسفی ( محقق ، مولف و استاد ادبیات ) صراحتاً می گوید :

مولانا هیچ ابایی نداشت که شمس را خدای خود بر روی زمین بداند . استاد شفیعی کدکنی این را به ( رَبِّ شخصی) تعبیر می‌کند ، حتی گفته شده که وقتی شور و وجد بر مولوی غلبه می‌کرد بی درنگ در برابر شمسِ تبریزی سجده می‌کرد .

👈 برای مشاهده ی ( سند 1 ) ، ( سند 2 ) ، ( سند 3 ) و ( سند 4 ) کلیک نمائید . 👉
مولوی ، تحت تأثیر پارادایم وحدتِ وجود و همه خدایی ، بر این باور است که هر لحظه به شکلی بُتِ عیّار ( که از نظر او معاذ الله ، خداوند می باشد ) ظاهر می شود ، گاه به شکل پیر ( مانند شمس تبریزی ) و گاه بصورتِ جوان اَمرُد و زیبا روی ، و به قول عطار : ((مرد می باید که باشد شه شناس ، تا شناسد شاه ( خدا ) را در هر لباس )) یعنی هنر صوفی آن است که ( معاذ الله ) خدا را در هر لباس و شکلی که ظاهر شده بشناسد .

👈تبصره : همانطوری که ملاحظه می فرمائید : نمی گوید جلوه ی خدا را در قالبِ مظاهر گوناگون مشاهده نمائید تا اشخاص و نیز سایر موجودات ، ( آیه ) و نشانه ی خداوند تلقّی شوند ، بلکه تصریح می کند که خودِ خدا که از او به سلطان یاد شده ، در لباس و مشاکلِ مختلف ظاهر می گردد و تنها کسی که دارای بصیرت است می تواند خدای خود را در لباس های گوناگون و اشخاصِ مختلف بشناسد . کما اینکه ( معاذ الله ) خدا برای ( فرامنِ مولوی ) نیز بصورتِ شمس تبریزی ، تشخّص یافته است .  
مولانا با چنین طرز تفکری است که نه تنها خودش ، بلکه دیگران را نیز توصیه می کند تا با شنیدنِ نام شمس تبریزی ، سجده کنند .

هر که نام شمسِ تبریزی شنید و سجده کرد
روحِ او مقبولِ حضرت شد ، اناالحق می‌زند
 در جای دیگر نیز توصیفی خداگونه از شمس تبریزی بعمل آورده و اینگونه سروده :

تو آن نوری که با موسی همی گفت
خدایم من ، خدایم من ، خدایم

👈برای مشاهده ی ( سند 1 ) و ( سند 2 ) کلیک کنید . 👉
اکنون قضاوت را به عهده ی مخاطبان فهیم گذاشته و تنها این نکته را خاطر نشان می گردیم که علتِ اصلی گمراهی و انحرافِ دروایش ، صوفیه و اقطاب آنان مانند ( مولوی و شمس تبریزی) دور ماندن از تعالیم عالیه ی اهل بیت عصمت و طهارت (ع) می باشد .
برگرفته از دروسِ نقدِ تصوف ، سید رضا نوعی ( حکیم )

     طالِع اگر مَدَد دهد دامَنَش آوَرَم بِکَف
     گر بِکِشَم زِهی طَرَب ، وَر بِکِشَد زِهی شَرَف

     حافظ اگر قدم زنی در رهِ خاندان به صدق
     بدرقه ی رهت شود همّتِ شَحنه ی نجف

👈برای مشاهده ی تمام غزل ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

 در بسیاری از اشعار حافظ ، کلمه ی ( طالع ) به معنی ( بخت ، اقبال و سرنوشت ) بکار رفته ،  اما در اینجا منظور خواجه ، علی (ع) است .
 
توضیح اینکه : با ابجد کبیر ، کلمه ی ( طالع = 110) می شود که مطابق با عددِ ابجدِ  علی (ع) است .

 استفاده از ابجد در شعر ، توسط بزرگان و شعراء مسبوق به سابقه بوده و امری بدیهی است ، بعلاوه این موضوع با سیاق غزل و خصوصاً بیت پایانی آن ، همخوانی دارد .

برای ضمیرِ (ش) در کلمه ی ( دامَنَش  ) با توجه به ایهام آن ، سه احتمال متصور است :

(1) - اینکه مرجع ضمیر را علی (ع) بدانیم : یعنی اگر ایشان عنایت نماید ، دستم به دامنِ ولایتش ( که کنایه از برخورداری از فیوضاتِ ولائی اوست ) ، خواهد رسید .
 
طبق فرمایش امام باقر (ع) : « آلُ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِمُ السَّلاَمُ هُمْ حَبْلُ اَللَّهِ اَلَّذِي أُمِرْنَا بِالاِعْتِصَامِ بِهِ »

یعنی : سالِکِ الی الله همواره مأمور به تمسُّک و اعتصام به ریسمانِ ولایت معصومین (ع) که ( حَبْلُ اَللَّهِ اَلْمَتِين ) است ، می باشد .

📚(( بحار الانوار ج 24 ص 85 حدیث 9)) و (( تفسیر عیاشی ج 1 ص 194))

(2) - اگر مرجعِ ضمیر را محبوبِ حقیقی و خداوند متعال بدانیم  ، کنایه از رسیدن به مقام ( قُربِ نوافل و فرائض ) و تقرّبِ بنده به حضرت باری تعالی است . زیرا رسیدن به این مقام ، جز با دستگیری امام معصوم ، میسّر نخواهد شد . بدیهی است که امام (ع) علاوه بر ارائه طریق ، ایصال الی المطلوب نیز می نماید .

(3) - مرجعِ ضمیر می تواند راجع به امام زمان (عج) باشد ، کما اینکه خواجه در جای دیگر فرموده :

     ای غایب از نظر به خدا می سپارمت
     جانم بسوختی و بجان دوست دارمت

     تا دامنِ کفن نکِشَم زیرِ پای خاک
     باور نکن که دست ز دامن بدارمت

اما معنی مصرع دوم از بیت اول :

کِشیدنِ دامنِ معشوق کنایه از وصال است و کِشیدنِ دامن از دستِ عاشق توسط معشوق ، کنایه از نازِ و عشوه ی اوست تا عطش و قابلیت سالک را ارتقاء دهد . حافظ در این مصرع به کِشاکِشی که بین عاشق و معشوق در سلوک وجود دارد ، اشاره می کند . این کِشاکِش دو سویه و طرفینی است ، از سوی عاشق ، عرض نیاز و تمنّای وصال است و از سوی معشوق ، ابراز بی نیازی و ناز . حافظ در جای دیگر تکلیف را برای سالکان الی الله روشن نموده :

     میان عاشق و معشوق ، فرق بسیار است
     چو یار ناز نماید ، شما نیاز کنید

🔘عبارت ( ور بِکِشَد ) در برخی از نسخه ها به شکل ( ور بِکُشَد ) آمده که در این صورت معنی بیت این است که :

اگر به وصالِ محبوب خویش نائل شوم ، مایه طَرَب و سعادت است و چنانچه معشوق با تیر یا تیغِ جلالش مرا به قتل برساند ، این نیز سعادتی بس بزرگ خواهد بود . حافظ در اشعار دیگرش آن را توضیح داده :

     زیرِ شَمشیرِ غَمَش ، رقص کُنان باید رفت
     آنکه شد کُشته ی او ، نیک سرانجام اُفتاد

     به تیغم گر کُشَد دستش نگیرم
     و گر تیرم زند ، مِنّت پذیرم 

در بیت دوم فوق که آخرین بیت از غزل است ، منظورِ حافظ از ( خاندان ) ، اهل بیت (ع) و آلِ پیامبر (ص) می باشد ، شحنه ی نجف نیز کنایه از امیر المؤمنین (ع) است .

شارحان مشهور حافظ ، مانند : ختمی لاهوری ، مولانا بدر الدین و سودی نیز علیرغم اینکه سنی مذهب می باشند ، شحنه ی نجف را در بیت مزبور ، علی (ع) می دانند .

ختمی لاهوری در شرح بیتِ مانحن فیه می گوید :

شحنه ی نجف حضرتِ امیر المؤمنین ، امام المتقین علی بن ابی طالب رضی الله عنه است . بدانکه منصبِ ولایتِ مُطلقه و هدایتِ عامّه ، بعد از ختمِ نبوت ، منتقل است به ذاتِ با برکاتِ امیر المؤمنین کرّم الله وجهه .

👈برای مشاهده ی ( سند 1 ) ، ( سند 2 ) و ( سند 3 ) کلیک کنید . 👉

 حافظ در بیتِ اخیر الذکر که بیتِ پایانی غزل است می فرماید :

اگر با متابعت و پیروی از خاندانِ پیامبر(ص) و از روی صِدق ، بر صراطِ مستقیمِ ولایت و هدایت گام نهی ، ( همّتِ شحنه ی نجف ) که کنایه از دعای خیر  و حصولِ رضایتمندی علی (ع) می باشد ، بدرقه ی راهت خواهد بود و تنها در این صورت است که به مقام رضای خداوند نائل می گردی زیرا :
( رِضَى اَللَّهِ رِضَانَا أَهْلَ اَلْبَيْتِ )

📚(( خصال صدوق , ج 1 , ص 157 )) و (( بحار الانوار ج 10 ص 435))

در بیت مورد بحث ، واژه ی ( قدم ) و ( صدق ) بکار رفته ، یعنی سالک می بایست در صراط ولایت از قدمِ صِدق برخوردار باشد .

امام صادق (ع) می فرمایند : ( وَ بَشِّرِ اَلَّذِينَ آمَنُوا أَنَّ لَهُمْ قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَ رَبِّهِمْ قَالَ وَلاَيَةُ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ )

👈یعنی : منظور از قدم صدق که در قرآن ذکر شده ، ولایتِ امیر المؤمنین (ع) است .

📚(( بحار الانوار ج 8 ص 43 ))

جالب است که بدانیم :

با ابجد صغیر نیز ( قدم صدق ) برابر است با عدد ( 26 ) و علی (ع) نیز با ابجد صغیر برابر است با عدد ( 26 ).

👈قَدَمَ صِدْق ، مقامِ رفیعی است که آن را در زیارت عاشورا نیز از خداوند متعال مسئلت می نمائیم :

«فَأَسْأَلُ اللَّهَ الَّذِی أَکْرَمَنِی بِمَعْرِفَتِکُمْ وَ مَعْرِفَةِ أَوْلِیَائِکُمْ، وَ رَزَقَنِی الْبَرَاءَةَ مِنْ أَعْدَائِکُمْ ،أَنْ يَجْعَلَنِي مَعَكُمْ فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَة وَ أَنْ يُثَبِّتَ لِي عِنْدَكُمْ قَدَمَ صِدْقٍ فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ وَ أَسْأَلُهُ أَنْ يُبَلِّغَنِي الْمَقَامَ الْمَحْمُودَ لَكُمْ عِنْدَ اللَّه»
شرح اشعار حافظ  توسط سیدرضا نوعی ( حکیم )

 **********

ترکِ دین و دل نمودم ، ترکِ جان هم می‌کنم
غیرِ عشقت هر چه باشد ، ترکِ آن هم می‌کنم

 گر تو صیّادِ منی ، آزردگی در دام نیست
در قفس سیر و صفای بوستان هم می‌کنم

همچنان کز دل  زدودم ، نام و یادِ غیر را
بعد از این نامِ تو  را  وِردِ  زبان هم می‌کنم

ناله‌ام از هجرِ گل تنها در این گلزار نیست
شیون از ناکامی فصلِ خزان هم می‌کنم

این که دور افتادم از کویت ، بُوَد جُرمِ رقیب
 شِکوه از بختِ زبون و دوستان هم می‌کنم

 عاشقانت سودها دیدند و من در راهِ تو
جای سود ، از بهرِ  این سودا ، زیان هم می‌کنم

             **********

پارادوکسِ مولانا ، مهمترین دست مایه ی رسوایی او
مولانا در قالبِ داستانِ مسافرِ شهرِ حلب ، عزاداری شیعیان را تمسخر کرده و مدعی است چون اولیاء خدا با شهادت ( و یا مرگ ) قفس را شکسته و غرقِ ابتهاج و سرور می باشند ، نباید برای آنها نوحه و عزاداری کرد ، بلکه می بایست به شادمانی و جشن و سُرور پرداخت

👈برای مشاهده ی ( سند 1 ) و ( سند 2  ) ، کلیک کنید . 👉

اکنون به پارادوکسِ مُفتضحانه ی مولانا که مهمترین دست مایه ی رُسوایی او و پیروانش می باشد ، می پردازیم :

مولوی در رثای صلاح الدین زرکوب و  مصیبت درگذشتِ او ، با نگاهی وهم آلود و اغراق آمیز ، نه تنها زمین و آسمان و جبرئیل و ساکنانِ قُدس ، بلکه تمامی انبیاء و اولیاء را گریان می بیند و در این سوگِ جانکاه ؛ اینگونه مرثیه سُرایی می کند :

ای ز هجرانت زمین و آسمان بگریسته
دل میانِ خون نشسته ، عقل و جان بگریسته

جبرئیل و قدسیان را بال و پر ازرق شده
انبیا و اولیا را دیدگان بگریسته

چون ز دیده دور گشتی ، رفت دیده در پی ات
جان پیِ دیده بمانده ،خون چکان بگریسته

بر صلاح الدین چه داند هر کسی بگریستن
هم کسی باید که داند بر کسان بگریسته

👈برای مشاهده ی تمامی مرثیه ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

مولوی در فراق شمس تبریزی نیز ، چشمانِ اشکبار خود را به جیحون تشبیه کرده و اینگونه مرثیه سُرایی می کند :

چهره ی زرد مرا بین و مرا هیچ مگو
هر چه بینی بگذر چون و چرا هیچ مگو

دلِ پُر خون بنگر ، چشمِ چو جیحون بنگر
دردِ بی‌حد بنگر ، بهرِ خدا هیچ مگو

👈برای مشاهده ی تمامی مرثیه ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

اکنون از زبانِ مسافرِ شهرِ حلب که شیعیان را بخاطر عزاداری در روز عاشورا تمسخر می کرد ، مولانا را مخاطب قرار داده و می گوئیم :

این اشک و آهِ تو در فراقِ شمس و مرگِ صلاح الدین زرکوب ، نگاهی سطحی و مُتحجّرانه است ، پس برو و ...

بر دل و دین خرابت نوحه کن
که نمی‌بینی جز این خاک کهن

و از آن مهمتر اینکه ، اولیاء خدا با مرگ ، از زندانِ دنیا رهایی یافته و غرقِ ابتهاج و سُرور می باشند :

روح سلطانی ز زندانی بجست
جامه چه درانیم و چون خاییم دست

چونک ایشان خسرو دین بوده‌اند
وقت شادی شد چو بشکستند بند

بنابراین گریستن و مرثیه سُرایی تو نیز همانطوریکه شیعیان را بخاطر آن سرزنش می کردی ، کاری بیهوده است و گویا تو که این حقایق را نمی دانی ، دچار خواب غفلت شده ای لذا خودت مصداقِ بارزِ این بیتِ خویش می باشی :

پس عزا بر خویشتن کن بی امان
زانک بد مرگیست این خواب گران

🟣 نتیجه و تجزیه و تحلیل :

همانطوریکه در مستندات مطروحه فوق مشخص گردید ، مولوی که وقیحانه ، شیعیان حلب را بخاطر عزاداری عاشورای حسینی (ع) سرزنش می کند و مدعی است که اولیاء با مرگ از زندان دنیا رها شده و غرق شادی و سرور هستند لذا گریستن بر آنها دال بر گمراهی آشکار است و کسانی که در ماتم از دست رفتن اولیاء الهی می گریند ، شایسته است که بر دل و دین خراب خویش اشک بریزند .

 گویا طعن و سرزنش هایی که به شیعیان نموده را فراموش کرده و خودش در ماتم مرگ صلاح الدین زرکوب و نیز فقدان شمس تبریزی ، مانند مادری که فرزندش را از دست داده ، گریبان دریده و مویه کنان به مرثیه سرایی می پردازد ⁉️😳

همین تناقض گویی آشکار و رفتار پارادوکسیکال مولوی ، بهترین دست مایه رسوایی و گمراهی او است ، و گمراه تر از او ، ارادتمندان وی می باشند که اهانت های مولوی نسبت به شیعیان حلب و مذمت نمودن عزاداری آنها توسط نامبرده را توجیه می کنند ، حال آنکه در قبال تناقض گوئی مولوی که در این مقاله بدان اشاره شد ، طبل رسوایی آنها از بام به زیر افتاده و جز سکوتی مرگ بار ، گریزگاه دیگری نخواهند داشت .

امیدوار هستیم که طرفداران و سرسپردگانِ مکتبِ مولوی به نقدِ فوق ، با دیده ی انصاف نگریسته و نگران باشند که مبادا خودشان مصداق این شعر مولوی باشند :

چشم باز و گوش باز و این عَما ! ؟
خیره‌ام در چشم ‌بندی خدا

مقاله مرتبط : ( تمسخر عزاداری عاشورا ، توسط مولوی و عرفای معاصر )

👈برای مشاهده مقاله مرتبط ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

برگرفته از دروس نقد تصوف ، سید رضا نوعی ( حکیم )

حدیثِ ولایت ، محکمترین برهان بر اثباتِ امامتِ امیرالمومنین (ع) است که با سندِ صحیح و بصورتِ مُتواتر از طریقِ شیعه و سنی ، روایت شده که ذیلاً به واکاوی و پاسخ به شبهاتِ مطروحه پیرامونِ آن به استناد منابعِ معتبرِ اهلِ سُنّت می پردازیم :

👈 حدیثِ مذکور با عبارت های مختلفی نقل شده که مشهورترین آن (( هُوَ وَلِیُّ کُلِّ مُؤْمِنٍ مِن بَعْدی )) می باشد .

ابنِ سَعد ، که از محدثان مشهور اهل سنت است ، می گوید : شیعیان این سخنِ پیامبر (ص) که فرموده : ( مَنْ كُنْتُ مَوْلاَهُ فَهَذَا عَلِيٌّ مَوْلاَهُ ) را دلیل بر امامتِ علی (ع) می دانند . اما به خدا سوگند اگر منظورِ ایشان ، امامت و حاکمیتِ علی (ع) بود ، باید می فرمود :👈 أیُّهَا النّاس هذا وَلِیُّکُم مِن بَعدی 👉 ، که اگر اینطور می فرمود ما قطعاً استدلالِ شیعه را بر امامتِ علی (ع) می پذیرفتیم .

📚(( کتاب الطبقات الکبیر این سعد ، ج 7  ، ص 314 و 315))

👈برای مشاهده ی سند ، اینجا کلیک کنید . 👉

مطمئناً این عالم سُنّی اگر می دانست که اتفاقاً احادیثِ بسیاری از پیامبر (ص) با همین تعبیر ( وَلِیُّکُم مِن بَعدی ) ، در منابع معتبرِ خودشان وجود دارد ، هرگز چنین سخنی را به زبان نمی آورد . فلذا در ادامه ، به برخی از این احادیث که همگی صحیح و متواتر می باشند ( همراه با تصویر اسنادِ آنها ) اشاره می نمائیم .

حدیث ولایت را که  پیامبر (ص)  درباره ی علی (ع) فرموده : ( هُوَ و َلِیُّ کُلِّ مُؤْمِنٍ مِن بَعْدی) ، در منابع معتبر اهل سنت مانند : سُنَنِ نسائی ، صحیحِ ترمذی ،کنز العُمّالِ متقی هندی ، المستدرکِ حاکم نیشابوری ،سلسله ی احادیث الصحیحه ی آلبانی ، و از طُرُقِ متعددی نقل شده  است که ( ترمذی ، حاکم نیشابوری ، ذهبی ، آلبانی و متقی هندی ) به صحیح بودن آن تصریح نموده اند .

📚(( سلسلة الاحادیث الصحیحه آلبانی ص 263))
📚(( سنن نسائی ج 7 ص 309 ))
📚(( سنن ترمذی حدیث 3712 ))
📚(( کنز العمال ج 11 ص 608 حدیث 32941 ))

👈برای مشاهده ی اسناد ، بر روی اعداد (   1  /   2  /   3  /   4  ) کلیک کنید .👉

عده ای دیگر که در مقابل ادله ی محکم شیعه و سندِ صحیح و مُتواتر حدیثِ ولایت ، چاره ای جز تسلیم نداشتند ، متأسفانه بهانه جوئی کرده و گفتند اگر منظورِ پیامبر (ص) از این حدیث ، امامتِ علی (ع) بود می بایست به جای عبارتِ ( وَلِیُّکُم مِن بَعدی ) از عبارتِ ( خَلِیفَتُکُم مِن بَعدی ) استفاده می کرد

پاسخ ما به شُبهه ی مزبور ،به استناد منابع معتبر اهل سنت ، به شرح ذیل می باشد :

رسول اکرم (ص) از عبارت ( خَلیفتی ) نیز درباره ی امیرالمومنین (ع) استفاده نموده ،از جمله حدیثِ یومُ الدّار است که طبق آنچه در منابع اهل سنت است ، فرمودند :

👈«إِنَّ هَذَا أَخِی وَ وَصِیی وَ خَلِیفَتِی فِیکُمْ فَاسْمَعُوا لَهُ وَأَطِیعُوا » 👉

📚(( تاریخ طبری ج 2 ص 319 -321)) (( تفسیر البغوی ج6 ص131)) (( تاریخ ابن عساکر ج 42 ص 49)) ((مجمع الزوائد ، هيثمي ، ج 8 ، ص 302 که رجال حدیث را ثقات می داند )) .

👈برای مشاهده ی سند 1 ، سند 2  و سند 3  ، کلیک کنید . 👉

در صحیح بخاری و صحیح مُسلم ، که هر دو از معتبرترین منابع اهل سنت است نیز از قولِ خلیفه ی دوم ( عُمَر بن خَطّاب ) روایت شده که ایشان می گوید :

( فَلَمَّا تُوُفِّیَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) قَالَ أَبُو بَکْرٍ  أَنَا وَلِیُّ  رَسُولِ اللَّه .... ثُمَّ تُوُفِّیَ أَبُو بَکْرٍ وَ أَنَا وَلِیُّ رَسُولِ اللَّه  ) .

 یعنی : پس از رحلتِ پیامبر (ص) ، ابوبکر گفت : من جانشینِ رسول خدا (ص) هستم و آنگاه که ابوبکر نیز درگذشت ، من جانشینِ رسول خدا (ص) شدم .

📚(( صحیح بخاری حدیث 4033 )) و (( صحیح مسلم حدیث 1757))

👈برای مشاهده ی سند ، اینجا  کلیک کنید . 👉

همانطوریکه ملاحظه می فرمائید : خلیفه ی دوم برای اینکه بگوید من جانشینِ رسول خدا (ص) هستم ،از عبارتِ ( خلیفه ) استفاده نکرده ، بلکه می گوید : أَنَا وَلِیُّ رَسُولِ اللَّه (ص) ...

پس روشن گردید که در زمانِ پیامبر (ص) و اصحابِ ایشان ، از عبارتِ ( وَلِیّ ) نیز برای بیانِ خلافت و سرپرستی استفاده می شده است .

👈 همان عده ای که صدها حدیثِ صحیح و مُتواتری که امامت و خلافتِ علی (ع) را با کلمه ی ( وَلِیّ ) و مُشتقّاتِ آن بیان فرموده را بدونِ هیچ قرینه و دلیل ، به ( دوستی یا نُصرَت )  ، ترجمه می کنند ، همین تعبیر را درباره ی خلیفه ی اول و دوم ، با کمال تعجب به خلافت و جانشینی ، معنا می کنند .
برگرفته از دروس امام شناسی سید رضا نوعی (حکیم )