پیام شیعه | Shia

قصیده ای که سعدی بخاطر سرودن آن شلاق خورد

هلاگو خان ( در سال 656 هجری قمری ) با فتح بغداد ، فرمانِ قتلِ حاکمِ عباسی ( مُستعصم ) را صادر نمود ، لیکن عده ای به او گفتند اگر خونِ حاکم اسلامی ریخته شود ، بلایی نازل خواهد شد . هلاگو نیز دستور داد مُستعصم را درونِ نَمَدِ بزرگی پیچانده و سپس آنقدر او را لگد مال کردند تا به هلاکت رسید .

اما این موضوع ظاهراً برای سعدی آنچنان ناخوشایند بود که در ماتمِ مرگِ خلیفه ی سفّاکِ عباسی ( مستعصم ) همانند طفلی مادر مُرده شیون نموده و در رثای او قصیده ای را با مَطلَعِ  زیر می سُراید که در تمام نسخه های دیوان او موجود است .

    آسمان را حق بُوَد گر خون ببارد بر زمین
    در عزای مُلکِ مُستعصم امیرالمؤمنین

   خونِ فرزندانِ عَمِّ مصطفی شد ریخته
   هم بر آن خاکی که سلطانان نهادندی جَبین

👈برای مشاهده ی تمام قصیده ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

دکتر ابراهیم باستانی پاریزی در ( گذر سعدی از آبادان ) می نویسد :

در اینکه قصیده ی مزبور را سعدی بعنوان مرثیه در رثای مستعصم سروده ، هیچ کس تردید ندارد لیکن مورخان گفته اند که خواجه نصیر بخاطر سرودن این قصیده ، دستور داد سعدی را شلاق زدند ، که بنظر من اصل ماجرا صحیح است کما اینکه مرحوم  جابری انصاری تصریح نموده که خواجه نصیر پس از شنیدن این قصیده ، سعدی را با زدنِ چوب ، تنبیه کرد . البته میرزا محمد تُنکابنی در کتابِ ( قصص العلماء ) شلاق خوردنِ سعدی را با اغراق ذکر نموده و گفته سعدی در اثر ضرباتِ شلاق و چوب از دنیا رفت ، که صحیح نیست زیرا سعدی در سال 692 هجری یعنی تقریباً 20سال پس از خواجه نصیر از دنیا رفته است .

📚(( آگهی شهان از جهان ج 2 ص 26)) ، (( قصص العلماء ص 924-925)) .

مرحوم دکتر علی شریعتی در کتاب هبوط در کویر ( ص 765 ) ، از شاعران بی غیرتی که از راه مدیحه سُرایی درباریان ، ارتزاق می کنند انتقاد کرده و در ادامه سعدی را نیز به شدت مورد توبیخ و سرزنش قرار داده و می نویسد :

خدا مرگت بدهد که مثلاً تو شاعر بزرگِ قرنِ هفتم هستی ، قرنی که مُغول از شرق و صلیبی ها از غرب ، این سرزمین را حمام خون کرده اند ، آنوقت تو با کمال بی دردی به توصیفِ فصلِ بهار پرداخته و سروده ای :

   درخت غنچه برآورد و بلبلان مستند
   جهان جوان شد و یاران به عیش بنشستند

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید .

مولوی نیز در مثنوی به استناد یک حدیثِ جعلی ، مدعی است که سلسله ی خلافت در خاندانِ عباس تا قیام قیامت مُستدام و پاینده است :

   آمده عبّاسِ حَرب از بهرِ کین                       
   بهرِ قَمعِ احمد و اِستیزِ  دین
                       
   گشته دین را تا قیامت پُشت و  رو                 
   در خلافت او و فرزندانِ او   

دکتر زرین کوب ضمن تصریح به جعلی بودنِ حدیثی که مولانا در ابیات فوق بدان استناد نموده ، می گوید :

قطعاً مولوی نوشتن مثنوی را دو سال بعد از انقراضِ دولتِ بنی عباس یعنی در سال ( 658 هجری قمری ) آغاز نموده و ابیات مذکور بهترین گواه بر بی خبری او از انقراضِ سلسله ی بنی عباس می باشد .

📚((  زرین کوب ، سِرّ نی ، ج 1 فصل 18 ص 41  ))

👈برای مشاهده ی سند ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

بیش از 90% احادیثِ منقول در مثنوی جعلی و ساختگی است که حدیثِ فوق نیز نمونه ای بارز از آن است و جالب اینکه پارادیمِ فکری و سنگِ زیربنای جهان بینی مولوی و بطور کلی ( تصوف ) بر پایه ی همین احادیثِ جعلی می باشد .

👈 برای اطلاع بیشتر از احادیث جعلی مثنوی ، به بخش ( نقد عرفان و تصوف) همین وب سایت مراجعه نمائید.👉

مولوی که مدعی است که فراتر از الهام ، همانند انبیاء به او نیز وحی می شود ، چگونه با گذشت دو سال از انقراض دولت بنی عباس ، فرشته ی وحی او را بی خبر گذاشته و جالب تر اینکه چندین سال بعد نیز هیچگونه تجدید نظری در سروده ی خود که بی اساس بودنش به اثبات رسیده ، ننموده است .

سلسله ی ننگینِ بنی عباس بیش از چهار قرن ، بدترین ظلم ها را به مسلمانان و خصوصاً اهل بیت (ع) و شیعیان روا داشتند و جنایات آنها به مراتب بیشتر از خلفای بنی امیه می باشد کما اینکه تعداد زیادی از امامان معصوم (ع) به دستِ خلفای بنی عباس به شهادت رسیده اند و مسلماً منظور از شجره ی ملعونه در قرآن ، بنی امیه و مراد از شجره ی خبیثه ، خلفای عباسی می باشند .

برگرفته از تاریخ تحلیلی ادبیات ایران سید رضا نوعی ( حکیم )
 

 **********

ترکِ دین و دل نمودم ، ترکِ جان هم می‌کنم
غیرِ عشقت هر چه باشد ، ترکِ آن هم می‌کنم

 گر تو صیّادِ منی ، آزردگی در دام نیست
در قفس سیر و صفای بوستان هم می‌کنم

همچنان کز دل  زدودم ، نام و یادِ غیر را
بعد از این نامِ تو  را  وِردِ  زبان هم می‌کنم

ناله‌ام از هجرِ گل تنها در این گلزار نیست
شیون از ناکامی فصلِ خزان هم می‌کنم

این که دور افتادم از کویت ، بُوَد جُرمِ رقیب
 شِکوه از بختِ زبون و دوستان هم می‌کنم

 عاشقانت سودها دیدند و من در راهِ تو
جای سود ، از بهرِ  این سودا ، زیان هم می‌کنم

             **********

**********

شبی در گوشه ی خلوت ، غمت را یاد می‌کردم
به دورِ  بیستون می‌گشتم و فریاد می‌کردم

ندانستم گُذارِ شانه بر زلفِ تو  می افتد    
وگرنه تاقیامت خدمتِ شمشاد می‌کردم

به هر صحرا  که می‌دیدم بدام افتاده آهویی 
به یاد چشمِ مَستت ، صید را آزاد می‌کردم

نشستم همچو مجنون بر سَرِ بازارِ رسوایی    
تو  را با  مُدَّعی می‌دیدم و  فریاد می‌کردم

فریبِ خویش می‌دادم که اینک یار می آید    
به هر آوازِ  پایی ، خاطرِ خود شاد می‌کردم

**********

**********

عشقِ تو گرفت از تنِ من تاب و توان را
ترسم که به پایان نرسانم رمضان را

آه ای رُطَبِ دورترین شاخه ، چه می شد؟
شیرین کنم از شَهدِ لبانِ تو دهان را

باید که به دادم برسد آن که به من داد
لبریز تراز ظرفِ دلم این هیجان را

یک بار به من گوش کن ای سنگِ صبورم
تا  پُر کنم از قصه ی تو گوشِ جهان را

**********

**********

نرگسِ مَستِ تو ، هم ساقی و هم میخانه           
لعلِ جانبخشِ لبت ، هم مِی و هم پیمانه

طـرّه ی زُلفِ تو ایمانِ فَلَک داده به باد           
خالِ دلجوی تو ، هم دام بُوَد هم دانه
      
گر مُسلمان ز تو حاجت طلبد نیست عجب        
بر سَرِ خوانِ تو ، هم مَحرَم و هم بیگانه

حاجتِ تیر و کمان نیست ، که مُرغِ دلِ من       
به هوای تو شده عاشقِ و هم بی لانه

گل دریده است گریبانِ خود از شوقِ رُخَت        
مست و شیدای تو ، هم بُلبل و هم  پروانه

آستان بوسِ تو هر صبح و مَسا ، شَمس و قَمَر   
خاکِ درگاهِ تو ، هم مسجد و هم بُتخانه
 
آن حکیمی که بُدی عاقل و فرزانه ی شهر        
شده بر روی تو ، هم عاشق و هم دیوانه

**********

از اشعار سید رضا نوعی (حکیم) در مدح امام حسن مجتبی علیه السلام