پیام شیعه | Shia

**********

ز کویت رخت بربستم نگاهی زاد راهم کن
به تقصیرِ عنایت یک تبسم عذر خواهم کن

ره آوارگی در پیش و از پی دیده‌ی حسرت
وداعی نام نِه این را و چشمی بر نگاهم کن

ز کوی او که کار پاسبان کعبه می‌کردم
خدایا بی ضرورت گر روم سنگِ سیاهم کن

بخوان ای عشق افسونی و آن افسون بدم بر من
مرا بال و پری ده ، مرغِ آن پرواز گاهم کن

به کنعانم مبر ای بخت ، من یوسف نمی‌خواهم
ببرآنجا که کوی اوست ، در زندان و چاهم کن

ز سد فرسنگ از پشتِ حریفان جسته پیکانم
مرو نزدیک او جانا ، حذر از تیرِ آهم کن

**********

**********

مگذار که دور از رُخت ای یار بمیرم
یک ره بگذر بر من و بگذار بمیرم

مردن به قفس ، بهتر از آن است که در باغ
از طعنه ی مرغانِ گرفتار بمیرم

هر مشکلی آسان شود از مستی و ترسم
خالی شودم ساغر و هشیار بمیرم

گفتی : به تو گر بگذرم ، از شوق بمیری
قربانِ سرت ، بگذر و بگذار بمیرم

**********

**********

افتاده به شهریم که ویرانه ندارد
ای وای از این شهر که دیوانه ندارد

در حسرتِ یک نعره ی مستانه بمردیم
ویران شود این شهر که میخانه ندارد

دیوانه ترین مردم شهرم ، تو کجایی
تا فاش بگویم چو تو افسانه ندارد

من بودم و دل ، کو سرِ افسانه ی ما داشت
فریاد که او هم سرِ افسانه ندارد

گیسوی بلندت همه شب ماه نهان کرد
آن مو که تو را هست مگر شانه ندارد ؟

ما دلشدگان ، جمله اسیرانِ شمائیم
دیوانه دریغ از تن و کاشانه ندارد

چون باز کنی پرده ز رخسار ، بگویی :
گر روز شود شمع تو پروانه ندارد

**********

**********

چه می شد اگر هيچ كاری نمی شد ؟
نگاهی ، اسيرِ  نگاری نمی شد

چه می شد كه دل را نمی آفريدند ؟
و يا عشق ، در قلب جاری نمی شد

چه می شد كه صياد و دامی نمی بود ؟
قفس ، جايگاهِ  قناری نمی شد

چه می شد كه ميخانه ها باز می شد ؟
 عَسَس ، دشمنِ مِيگُساری نمی شد

چه می شد كمی فكر می كرد آدم ؟
و اسبابِ اين شرمساری نمی شد

سَرِ سنگِ نادان اگر می شكستند
 هَوَس ، مايه یِ  بَد بياری نمی شد

دروغ است اینها ، به جانِ تو سوگند
اگر دل نمی خواست ، كاری نمی شد

**********

***** *****

تشنه‌ای ؟ سربكش از جامِ زلالی كه منم
سیر شو از عطشِ خونِ حلالی كه منم

به كدامین غم جانسوزِ جهان فكر كنم ؟
به جوابی كه تویی ، یا به سؤالی كه منم ؟

خواب دیدم كه خیالِ تو مرا با خود برد
در شگفتم من از این خواب و خیالی كه منم

یك نَفَس زنده شدم ، یك نَفَس افسرده شدم
یك نَفَس مُرده ، شگفتا به مجالی كه منم

آسمان خیره به معراجِ رسولی كه تویی
دو جهان گوش به آوای بلالی كه منم

عمرِ من ، بالِ به هم بسته ؛ نگاهِ تو ، قفس
به كجا كوچ كند بی‌پر و بالی كه منم ؟

برگ‌ها بر تنِ من بارِ گرانِ غمِ توست
پس چرا خم نشود پشتِ نهالی كه منم ؟

چه قَدَر فاصله مانده‌ است میانِ من و تو
از جنوبی كه تویی ، تا به شمالی كه منم

به كدامین غم جانسوز جهان فكر كنم؟
به جوابی كه تویی ، یا به سؤالی كه منم

***** *****