پیام شیعه | Shia

(( تصوری غَلَط از خدا ))
پيش از اينها خاطرم دلگير بود
از خدا ، در ذهنم اين تصوير بود
آن خدا ، بی رحم بود و خشمگين
خانه اش در آسمان ، دور از زمين
بود ، اما در ميانِ ما نبود   
مهربان و ساده و زيبا نبود
در دلِ او دوستی جايی نداشت
مهرباني هيچ معنايی نداشت
هرچه مي پُرسيدم ، از خود ، از خدا
از زمين ، از آسمان ، از ابرها
زود مي گفتند : اين كارِِ خداست          
پُرس و جو از كارِ او كاری خطاست
تا ببندی چشم ، كورت مي كند          
تا شدی نزديك ، دورت مي كند
كج گشودی دست ، سنگت مي كند
كج نهادی پای ، لنگت مي كند
با همين قِصّه، دلم مشغول بود
خوابهايم ، خوابِ ديو و غول بود                           
نِيَّتِ من ، در نماز و در دعا
ترس بود و وحشت از خشمِ خدا
هر چه مي كردم ، همه از ترس بود
مثلِ از بَركردنِ يك درس بود
مثلِ تمرينِ حساب و هندسه
مثل تنبيهِ مُديرِ مدرسه       
تا كه يك شب دست در دستِ پدر
راه افتادم به قَصدِ يك سَفَر
  در ميانِ راه ، در يك روستا
خانه ای ديديم ، خوب و آشنا        
زود پرسيدم : پدر اينجا كجاست ؟
گفت : اينجا خانه ی خوبِ خداست !
گفت : اينجا مي شود يك لحظه ماند
گوشه ای خلوت ، نمازي ساده خواند
با وضويی ، دست و رويي تازه كرد
با دلِ خود ، گفتگويی تازه كرد
گفتمش: پس آن خدایِ خشمگين
خانه اش اينجاست ؟ اينجا ، در زمين ؟ !
گفت : آری ، خانه ی او بي رياست
فرش هايش از گليم و بورياست
مهربان و ساده و بی كينه است
مثلِ نوری در دلِ آئينه است             
عادتِ او نيست ، خَشم و دشمني
نامِ او نور و نِشانَش روشنی
قهرِ او از آشتی ، شيرين تر است
مثلِ قهر و آشتیِ مادر است
تازه فهميدم خدايم ، اين خداست
اين خدایِ مهربان و آشناست
دوستی ، از من به من نزديكتر
از رگِ گردن به من نزديكتر
آن خدایِ پيش از اين را باد بُرد
نامِ او را هم ، دلم از ياد بُرد
آن خدا ، مثلِ خيال و خواب بود
چون حُبابی ، نقشِ روي آب بود
مي توانم بعد از اين ، با اين خدا
دوست باشم ، دوست ، پاك و بي ريا
مي توان با اين خدا پرواز كرد
سُفره ی دل را برايش باز كرد

(( دردِ بی درمان ))

طبیب دردِ بی‌درمان کُدامست؟
رفیقِ راه ِبی‌پایان کُدامست؟
اگر عقلست ،  پسْ دیوانگی چیست؟
وگر جانست ،  پسْ جانان کُدامست؟ 
چراغ ِعالمْ افروزِ دو عالَم
که نه کُفر است و نه ایمان ، کُدامست؟
در این دریای بی پایانِ هستی
درونشْ گوهر ِانسان کُدامست؟
گدا بسیار شد در کوی و بَرزَن
میان ِبندگانْ ، سلطان کُدامست ؟
خِرَد عاجز شد از حَلِّ  مُعَمّا
که سَرکِش کیست ؟ سرگردان کُدامست ؟
همه خلقِ جهان ، بیمارِ  عشقند
طبیب ِعشقْ را دٌکّان کُدامست ؟

💥(( طَعنه ی رِندانه به زاهدِ خودبین ))👳🏿

🐺گرگم و دَر بِدَرِ خصلتِ حیوانی خویش🏃🏻
🔥آتش افروختم از این همه چوپانی خویش 🍁

😴تا نفهمند خلایق که چه در سَر دارم
🙏سالیانی زده ام ، مُهر به پیشانی خویش

 💥 رَد شدی از بَغَلِ مسجد و حالا باید …🕌
😘یا بچسبیم به تو، یا به مُسلمانی خویش🔰

💗گاه دین ، باعثِ دل سَنگی ما آدم هاست💥
🔪حاجیان رَحم ندارند به قُربانیِ خویش 🐑

🚪توبه گیریم که دَرَش باز بُوَد ، سودش چیست؟ 🍂
😔من که اقرار ندارم به پشیمانی خویش 🔥

👋مُهر را  پَس بِده ، ای زاهدِ خودبین که شبی ⚫️
💫سَر گذاریم بر این نُقطه ی پایانی خویش ⚡️

  (( احساسِ شادی و یا غم و اندوهِ بی دلیل ))

👈 گاهی اوقات ، در خود احساسِ غم و اندوه و یا شادی و سُرور ، می کنیم که ظاهراً توجیه یا دلیلِ خاصی ندارد .

✍🏼 علتِ این موضوع را یکی از اصحابِ امام صادق (ع ) از ایشان سئوال کرد ، آن حضرت در پاسخ فرمودند :

🌸(( إِنَّ ذَلِکَ الْحَزَنَ وَ الْفَرَحَ یَصِلُ‏ إِلَیْکُمْ‏ مِنَّا لِأَنَّا إِذَا دَخَلَ عَلَیْنَا حُزْنٌ أَوْ سُرُورٌ کَانَ ذَلِکَ دَاخِلًا عَلَیْکُمْ لِأَنَّا وَ إِیَّاکُمْ مِنْ نُورِ اللَّهِ عَزَّ وَجَل . ))

📝یعنی : احساسِ آن اندوه و شادی که به شما می رسد ، از جانبِ ما می باشد ، هنگامیکه ما اندوهگین و یا شادمان شویم ، شما نیز همین حالات را در خویش احساس می کنید و این بخاطر آن است که ما و شما ( هردو) از نور خداوند عزوجل ، آفریده شده ایم.

🔹در روایات دیگر اینگونه وارد شده که ما از نور خدا و شما از شعاعِ نور و فاضلِ طینتِ ما ، خلق شده اید .

👈به تعبیرِ من ( حکیم ) ، چون با امامانِ معصوم ، هم گِلیم ، هم دلِیم . 💞

📚( علل الشرائع  ج1، ص 93)🌱

🌤یا صاحب الزمان (عج) :

💘زخمِ دلِ هجران زدگان را ، تو شَفائی
😔دردِ غَمِ بی نُسخه ی ما را ، تو دوائی

⚫️عالَم همه جا ، پُر شده از تیرگی مَحض
💫ما گُم شده گانیم و تو مِصباحِ هُدائی

🏹. مَگذار که با ما همه عالَم بستیزند
👑. ما با همه گفتیم : که تو صاحب مائی

🕌سوگند به تنهائیِ تنهایِ مدینه
🗡تنها تو فقط ، مُنتَقِمِ خونِ خدائی

💪تو وارثِ بازوی علمدارِ حسینی🚩
🗣تو پاسخِ فریادِ تمامِ شهدائی 😘

❣️با خونِ دل و اشکِ روان ، هر شبِ جمعه
🌅با مادرِ خود ، فاطمه (س) ، در کرب و بَلائی

🌤ای کاش که یک لحظه به چشمِ همه عالَم
🕌زان گوشه ی شش گوشه ، به ما رُخ بنمائی

🌻ما پیشِ تو بودیم ، ولی حیف نبودیم
💔تو در دلِ مائی و ندانیم کجائی

🙏گفتم که دعائی کنم از بَهرِ ظُهورت
👈دیدم تو دعائی ، تو دعائی ، تو دعائی

✅ گلایه ی عاشقانه ی حکیم ، از قُطبِ عالَمِ اِمکان ، یوسفِ زهرا (عج ) :

😔مولای من ، براستی اگر ، دل را به دل ، راه است ، پس چرا با این گدای درمانده و دردمندِ خویش ، طوری رفتار می کنی که گویا از حالِ پریشانم ، بی خبری ؟

💞غلط است اینکه گویند : به دل ، رَه است دل را
❣️دلِ من ز غُصّه خون شد ، دلِ تو خبر ندارد ... !

 (( ناقوسِ عشق ))

 (( اَلسَّلامُ عَلَیکَ اَیُّهَا الاِمامَ الرَّئوف،یا علی بن موسی الرضا ))

ای راهبِ کلیسا ، دیگر مَزن به ناقوس

خاموش کُن صدا را ، نَقّاره می زند طوس

آیا مَسیحِ ایران ،کم داده مُرده را جان ؟

جانی دوباره بردار ، با ما بیا به پابوس

آنجا که خادمینش ، از روی زائرینش

گردِ سفر بگیرند ، با بالِ نازِ طاووس

خورشیدِ آسمان ها ، در پیشِ گُنبدِ او

رنگی ندارد آری ، چیزی شَبیهِ فانوس

رؤیای ناتمامم  ، یک لحظه در حرم بود

باقی عُمر ، اما ، افسوس بود و کابوس

وقتی رسیدی آنجا ، در آن حریمِ زیبا

زانو بزن به پای ، بیدارِ خُفته در طوس