پیام شیعه | Shia

 **********

ترکِ دین و دل نمودم ، ترکِ جان هم می‌کنم
غیرِ عشقت هر چه باشد ، ترکِ آن هم می‌کنم

 گر تو صیّادِ منی ، آزردگی در دام نیست
در قفس سیر و صفای بوستان هم می‌کنم

همچنان کز دل  زدودم ، نام و یادِ غیر را
بعد از این نامِ تو  را  وِردِ  زبان هم می‌کنم

ناله‌ام از هجرِ گل تنها در این گلزار نیست
شیون از ناکامی فصلِ خزان هم می‌کنم

این که دور افتادم از کویت ، بُوَد جُرمِ رقیب
 شِکوه از بختِ زبون و دوستان هم می‌کنم

 عاشقانت سودها دیدند و من در راهِ تو
جای سود ، از بهرِ  این سودا ، زیان هم می‌کنم

             **********

 امام سجاد (ع) هرگز با یزید ، بیعت نکرد .

مسعودی که از علمای بزرگ و نیز مورّخان مشهور اهل سنت است ، ماجرای عبرت آمیزِ ملاقات سَفّاک ترین چهره ی تاریخ ( مُسلِم بن عقبه ) در واقعه ی حَرّه را اینگونه روایت نموده است :

🔘مسلم بن عقبه ( معروف به مُسرف ) ، امام سجاد ( ع ) را احضار نمود و قبل از حضور ایشان نسبت به آن حضرت و آباء و اجادِ طاهرینش (ع) ، دشنان و ناسزا می گفت . اما به محض اینکه علی بن الحسین السجاد (ع) وارد شد ، مُسرف با کمال تعجب برای استقبال ایشان از جای خود بلند شده و امام سجاد (ع) را با نهایت احترام در کنار خویش نشاند و سپس به آن حضرت عرض کرد هر حاجتی داری از من بخواه و اگر در مورد هر شخصی که حتی حُکم قتلش را صادر کرده باشم می توانی شفاعت نمائی که قطعاً می پذیرم و آنگاه امام سجاد (ع) را مشایعت نمود .

🔘عده ای که شاهد تناقضِ آشکار در رفتار مُسرف بودند از او سئوال کردند که تو همانی که قبل از آمدن علی بن الحسین (ع) به او و اجدادش اهانت می کردی ! پس چگونه با دیدار او ، نهایت تکریم را نسبت به ایشان انجام دادی

👈. مُسرف پاسخ داد : خودم نیز علت واقعی این تغییر رویّه را نمی دانم ، فقط همین را می دانم که با دیدار ایشان ، ترس عجیبی تمام وجودم را فرا گرفت .

🔘جالب تر اینکه عده ای که در آن مجلس حضور داشتند و شاهد ماجرا بودند ،  از امام سجاد (ع) سئوال کردند، ما در آن جلسه مشاهده کردیم که لبانت آهسته حرکت می کرد ، شما چه کلماتی را زمزمه می کردی

👈امام سجاد (ع) پاسخ دادند : برای کفایت از شَرّ مُسرف ( مسلم بن عقبه ) ، زیر لب این دعا را می خواندم و تغییر رفتار مُسرف به برکت آن بود :

اللّهمَّ رَبّ السّموات السّبع وَ مَا اظللن وَ الارَضِین وَ مَا اقللن، رَبِّ العَرش العَظیم، رَبّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطّاهِرِین اَعُوذُ بِکَ مِن شَرِّهِ وَ أدرء بِکَ فِی نَحرِهِ، اَساَلُکَ اَن تُؤتِیَنی خَیره و تکفینی شَرّه .

📚(( مروج الذهب مسعودی ، ج 3 ، ص 63 و 64 ))

👈 برای مشاهده ی سند ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

گزارش مسعودی که از علمای اهل سنت است ، از جهاتی حائز اهمیت و قابل تأمل می باشد که به برخی از آن ها ذیلاً اشاره می گردد :

برخوردِ خشونت‌آمیز لشگرِ شام به فرماندهی مُسلم بن عقبه با قیام مردم مدینه ( در سال ۶۳ قمری ) و به دستور یزید ( علیه العنه ) ، به واقعه ی حَرّه شهرت یافته که در این ماجرا  ، بسیاری از مردم مدینه ، از جمله ۸۰ تن از صحابه ی پیامبر(ص) و ۷۰۰ تن از حافظانِ قرآن ، به قتل رسیدند و اموال و نوامیسِ مردم نیز به غارت رفت.

امام سجاد(ع) در این قیام  ، مداخله نفرمود ، ولی در خانه‌ ی خود ، به بسیاری از زنان و کودکان و حتی اهل و عیال و اطرافیان مروان ‌بن حکم پناه داد.

مهمترین نکته ای که در روایت مسعودی است ، عدم بیعت امام سجاد (ع) با یزید می باشد ، او تأکید می کند که مُسلِم بن عقبه ( مُسرف) ، بجز 👈 امام سجاد (ع) و  نوه ی ابن عباس 👉 از همه ی مردم برای یزید ، ننگین ترین بیعت را گرفت و آن بیعت بعنوان بنده و برده ی یزید بود .

ترجمه ی دعای امام سجاد (ع) بدین شرح است : ( این دعا برای دفع شَرّ کسانی که از آنها بیم ضرر می رود ، نافع است ) :

بار الها ،  ‌ای پروردگار آسمان‌های هفتگانه و آنچه بر آن سایه‌ انداخته . و‌ ای پروردگار زمین‌ها و آنچه بر آنها برافراشته ای . ‌ای پروردگار عرش عظیم و ای پروردگار محمد و آل طاهرینش  . از شَرِّ این شخصِ ستمکار ، به تو پناه می‌برم و به کمکِ تو کشتار و خشونت او را دفع می‌نمایم . از تو مسألت می‌کنم خیرش را به من عطاء فرمائی و مرا از شَرِّ او کفایت نمایی .

در حین نگارش نوشتار فوق ، غزلی را تقدیم به ساحت مقدسِ ( سیّد السّاجدین علیه آلاف التحیة و الثناء ) سرودم که  ابیاتی از آن را حُسنِ خِتامِ سخن قرار می دهیم :

عرضِ حاجت ننمایم که توئی روحِ دعا
گر چه رازِ دلِ فرهاد ، شنیدن دارد

آتش عشق ، چو بر خرمنِ پروانه رسید
بی گمان سوختن و شعله کشیدن دارد

دستِ بیعت نه نِهَم در کفِ مَنحوس یزید
دستِ سازش به طَواغیت ، بریدن دارد

رمز آزادگی و عشق ، حسین است حکیم
دل ز تاب و تبِ  او شوقِ تپیدن دارد

برگرفته از دروس علم کلام تطبیقی ، سید رضا نوعی ( حکیم )

پارادوکسِ مولانا ، مهمترین دست مایه ی رسوایی او
مولانا در قالبِ داستانِ مسافرِ شهرِ حلب ، عزاداری شیعیان را تمسخر کرده و مدعی است چون اولیاء خدا با شهادت ( و یا مرگ ) قفس را شکسته و غرقِ ابتهاج و سرور می باشند ، نباید برای آنها نوحه و عزاداری کرد ، بلکه می بایست به شادمانی و جشن و سُرور پرداخت

👈برای مشاهده ی ( سند 1 ) و ( سند 2  ) ، کلیک کنید . 👉

اکنون به پارادوکسِ مُفتضحانه ی مولانا که مهمترین دست مایه ی رُسوایی او و پیروانش می باشد ، می پردازیم :

مولوی در رثای صلاح الدین زرکوب و  مصیبت درگذشتِ او ، با نگاهی وهم آلود و اغراق آمیز ، نه تنها زمین و آسمان و جبرئیل و ساکنانِ قُدس ، بلکه تمامی انبیاء و اولیاء را گریان می بیند و در این سوگِ جانکاه ؛ اینگونه مرثیه سُرایی می کند :

ای ز هجرانت زمین و آسمان بگریسته
دل میانِ خون نشسته ، عقل و جان بگریسته

جبرئیل و قدسیان را بال و پر ازرق شده
انبیا و اولیا را دیدگان بگریسته

چون ز دیده دور گشتی ، رفت دیده در پی ات
جان پیِ دیده بمانده ،خون چکان بگریسته

بر صلاح الدین چه داند هر کسی بگریستن
هم کسی باید که داند بر کسان بگریسته

👈برای مشاهده ی تمامی مرثیه ( اینجا ) و ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

مولوی در فراق شمس تبریزی نیز ، چشمانِ اشکبار خود را به جیحون تشبیه کرده و اینگونه مرثیه سُرایی می کند :

چهره ی زرد مرا بین و مرا هیچ مگو
هر چه بینی بگذر چون و چرا هیچ مگو

دلِ پُر خون بنگر ، چشمِ چو جیحون بنگر
دردِ بی‌حد بنگر ، بهرِ خدا هیچ مگو

👈برای مشاهده ی تمامی مرثیه ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

اکنون از زبانِ مسافرِ شهرِ حلب که شیعیان را بخاطر عزاداری در روز عاشورا تمسخر می کرد ، مولانا را مخاطب قرار داده و می گوئیم :

این اشک و آهِ تو در فراقِ شمس و مرگِ صلاح الدین زرکوب ، نگاهی سطحی و مُتحجّرانه است ، پس برو و ...

بر دل و دین خرابت نوحه کن
که نمی‌بینی جز این خاک کهن

و از آن مهمتر اینکه ، اولیاء خدا با مرگ ، از زندانِ دنیا رهایی یافته و غرقِ ابتهاج و سُرور می باشند :

روح سلطانی ز زندانی بجست
جامه چه درانیم و چون خاییم دست

چونک ایشان خسرو دین بوده‌اند
وقت شادی شد چو بشکستند بند

بنابراین گریستن و مرثیه سُرایی تو نیز همانطوریکه شیعیان را بخاطر آن سرزنش می کردی ، کاری بیهوده است و گویا تو که این حقایق را نمی دانی ، دچار خواب غفلت شده ای لذا خودت مصداقِ بارزِ این بیتِ خویش می باشی :

پس عزا بر خویشتن کن بی امان
زانک بد مرگیست این خواب گران

🟣 نتیجه و تجزیه و تحلیل :

همانطوریکه در مستندات مطروحه فوق مشخص گردید ، مولوی که وقیحانه ، شیعیان حلب را بخاطر عزاداری عاشورای حسینی (ع) سرزنش می کند و مدعی است که اولیاء با مرگ از زندان دنیا رها شده و غرق شادی و سرور هستند لذا گریستن بر آنها دال بر گمراهی آشکار است و کسانی که در ماتم از دست رفتن اولیاء الهی می گریند ، شایسته است که بر دل و دین خراب خویش اشک بریزند .

 گویا طعن و سرزنش هایی که به شیعیان نموده را فراموش کرده و خودش در ماتم مرگ صلاح الدین زرکوب و نیز فقدان شمس تبریزی ، مانند مادری که فرزندش را از دست داده ، گریبان دریده و مویه کنان به مرثیه سرایی می پردازد ⁉️😳

همین تناقض گویی آشکار و رفتار پارادوکسیکال مولوی ، بهترین دست مایه رسوایی و گمراهی او است ، و گمراه تر از او ، ارادتمندان وی می باشند که اهانت های مولوی نسبت به شیعیان حلب و مذمت نمودن عزاداری آنها توسط نامبرده را توجیه می کنند ، حال آنکه در قبال تناقض گوئی مولوی که در این مقاله بدان اشاره شد ، طبل رسوایی آنها از بام به زیر افتاده و جز سکوتی مرگ بار ، گریزگاه دیگری نخواهند داشت .

امیدوار هستیم که طرفداران و سرسپردگانِ مکتبِ مولوی به نقدِ فوق ، با دیده ی انصاف نگریسته و نگران باشند که مبادا خودشان مصداق این شعر مولوی باشند :

چشم باز و گوش باز و این عَما ! ؟
خیره‌ام در چشم ‌بندی خدا

مقاله مرتبط : ( تمسخر عزاداری عاشورا ، توسط مولوی و عرفای معاصر )

👈برای مشاهده مقاله مرتبط ( اینجا ) کلیک کنید . 👉

برگرفته از دروس نقد تصوف ، سید رضا نوعی ( حکیم )

آیه ی ولایت ، برهانی آشکار بر امامتِ علی علیه السلام

آیه ی 55 سوره ی مبارکه ی مائده ، در شأنِ امیرالمومنین (ع) نازل شده و مورد اتفاقِ فریقین می باشد که ذیلاً به بررسی آراء محدثان و مفسران اهل سنت پیرامون آن می پردازیم :

جلال الدین سیوطی که از بزرگترین مفسران و محدثانِ اهل سنت است از قولِ طبرانی ، ابنِ مَرْدَوَیْه ،ابن کثیر ، این ابی حاتم و ابن عساکر ، روایت کرده که علی (ع) در مسجد پیامبر(ص) و در حالِ رکوعِ نمازِ مستحبی ، انگشترش را به سائل عنایت فرمود و چون رسول اکرم (ص) از این موضوع باخبر شد ، آیه ی (55 مائده) نازل شد و ایشان آنرا برای اصحاب قرائت نموده و سپس فرمود :

👈منْ كُنْتُ مَوْلاهُ، فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاهُ .👉

📚(( تفسیر سیوطی ج 5 ص 360 و تفسیر ابن کثیر ج 3 ص 138 ))

👈برای مشاهده ی سند ، اینجا و اینجا کلیک کنید . 👉

تبصره : عبارتِ ( مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ، فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاهُ ) ، فقط مُختَص به واقعه ی غدیر خُم نیست بلکه این تعبیر ، در مناسبت های دیگر نیز از زبانِ مبارکِ پیامبر (ص)  در باره ی علی (ع) ، صادر گردیده است .  

ثُعلبی نیز که از مفسران بنام اهل سنت است ، در تفسیر ( الکشف و البیان ) ، جریان خاتم بخشی امیر المؤمنین (ع) را اینگونه روایت کرده :

پس از آنکه علی (ع) در رکوع نماز ، انگشترش را با سائل عطاء فرمود ، پیامبر (ص) در دعا از خداوند متعال مسئلت نمود :

بارالها ؛ همانند موسی به من نیز شرحِ صدر عنایت فرما و علی (ع) را که از اهل بیتِ من است ، بعنوان وزیر و جانشین من قرار ده .

ابوذر می گوید : به خدا سوگند ، به محضِ فارغ شدنِ رسول اکرم (ص) از دعای مزبور ، جبرئیل آیه ی (55 مائده ) را به قلبِ مبارک ایشان نازل فرمود .

ثعلبی در ادامه ، سخنِ احمد بن حنبل را نقل می کند که گفته : (برای هیچکدام از اصحاب ، فضائلی همانند فضائلِ علی علیه السلام وارد نگردیده).

📚(( تفسیر الکشف و البیان ج 4 ص 80-81 ))

👈برای مشاهده ی سند ، اینجا کلیک کنید . 👉

تبصره : مخالفین ، علیرغم اینکه حدیثِ منزلت را قبول دارند ، مدعی هستند که مسئله ی جانشینی  علی (ع)  در حدیثِ مذکور ، مربوط به جنگ تبوک است ! حال آنکه پیامبر (ص) ، در سایر موارد و از جمله حدیث فوق و نیز حدیثِ عشیره (یَومُ الدّار ) به خلافتِ آن حضرت ، ت صریح فرموده است .

 پیامبر اکرم  (ص) در اوائلِ بعثت ، بیش از چهل نفر از خویشان و نزدیکان خود را فراخوانده و خطاب به آنها فرمود :

فَأَیکُمْ یؤَازِرُنِی عَلَی هَذا الْأَمْرِ عَلَی أَنْ یکُونَ أَخِی وَ خَلِیفَتِی فِیکُم ؟ یعنی : اکنون کدام‌یک از شما مرا یاری می‌کند تا برادر من و وصی و جانشین من در میان شما باشد ؟

تنها کسی که در آن جمع به دعوت  پیامبر (ص)  پاسخ مثبت داد ، علی (ع) بود  . پیامبر (ص) نیز بلافاصله درباره علی (ع) فرمود :

👈«إِنَّ هَذَا أَخِی وَ وَصِیی وَ خَلِیفَتِی فِیکُمْ فَاسْمَعُوا لَهُ وَأَطِیعُوا ».

یعنی : علی (ع) ،برادر ، وصی و جانشینِ من در میانِ شماست.باید سخنانش را بشنوید و از او اطاعت نمائید .

اینجا دیگر مسئله ی جانشینی پیامبر (ص) در جنگ تبوک مطرح نیست تا عده ای به بهانه ی مقطعی بودنش ، در آن القاءِ شُبهه کنند ، بلکه تعیینِ جانشینی امیرالمومنین (ع) از همان ابتدای رسالت و با تصریح به لفظِ 👈 (خَلِیفَتِی) 👉 می باشد ، تا عده ای مانند عبارتِ ( مولا ) ، نتوانند درباره ی آن مناقشه نمایند .

📚( تاریخ طبری ج 2 ص 319 -321) ( تفسیر البغوی ج6 ص131) ( تاریخ ابن عساکر ج 42 ص 49) (مجمع الزوائد ، هيثمي ، ج 8 ، ص 302 که رجالِ حدیث را ثقات می داند) .

👈برای مشاهده ی سند 1 ، سند 2  و سند 3  ، کلیک کنید . 👉

برگرفته از دروس امام شناسی سید رضا نوعی (حکیم )

امیرالمؤمنین (ع) بجز پیامبر (ص) ، از همه ی انبیاء برتر است .

آیه 61 سوره مبارکه آل عمران ، در شأنِ علی ، فاطمه ، حسن و حسین ( علیهم السلام ) نازل شده که به واقعه ی مُباهله ی پیامبر (ص) با مسیحیان نَجران اشاره دارد . این موضوع مورد اتفاق فریقین است که ذیلاً به استناد منابع حدیث معتبر و تفاسیر اهل سنت به واکاوی آن می پردازیم :

مسلم در كتابِ صحيحش مي نويسد:

و لمّا نزلت هذه الآية : (فقل تعالوا ندع أبنائنا وأبنائكم) دعا رسول اللّه (ص) ، عليّاً وفاطمة وحسناً وحسيناً فقال : اللهمّ هؤلاء أهلي.

یعنی : پس از نزول اين آيه رسول خدا (ص) ، علی ، فاطمه، حسن و حسين را صدا زد، آنگاه چنين دعا كرد: خداوندا اينان خاندانِ من هستند.

📚(( صحيح مسلم ،كتاب فضائل الصحابة، باب فضائل علی (ع) ص 1871))

👈برای مشاهده ی سند ، اینجا کلیک کنید . 👉

حاکم نیشابوری که از بزرگترین محدثان اهل سنت است ، ضمن تصریح به صحیح و متواتر بودن حدیث مباهله ، آنرا اینگونه روایت نموده :

پس از نزول اين آيه رسول خدا (ص) ، علی ، فاطمه، حسن و حسين را صدا زد، آنگاه چنين دعا كرد: خداوندا اينان خاندانِ من هستند.

📚(( المستدرک ج 3 ص 163 و کتاب معرفة علوم الحدیث ص 50))

👈برای مشاهده ی سند ،  ا ینجا  و اینجا کلیک کنید . 👉
جلال الدین سیوطی و ابن کثیر ، که از بزرگترین محدثان و مفسران اهل سنت می باشند ، از قول جابر روایت نموده اند :

پیامبر ( ص) برای مباهله با مسیحیان نَجران ، علی ، فاطمه ، حسن و حسین علیهم السلام  آورد ولی نصارا پشیمان و تسلیم شدند ، آنگاه رسول اکرم (ص) فرمود : سوگند به آنکه مرا به حق مبعوث نموده اگر مباهله انجام می شد از آسمان بر آنها آتش می بارید .

👈 جابر گفته است مراد از ( أَنفُسَنَا ) رسول خدا و علي است و مراد از ( أَبْنَاءَنَا ) حسن و حسين و مراد از( نِسَاءَنَا )نیز فاطمه علیهم السلام می باشد .

📚(( تفسیر الدر المنثور سیوطی ج 3 ص607 )) (( تفسیر ابن کثیر ج2 ص 55))

👈برای مشاهده ی سند ، اینجا  و اینجا  کلیک کنید . 👉

زمخشری که از بزرگترین علمای تفسیر اهل سنت است بر خلاف کسانی که آیه تطهیر ( 33 احزاب ) را در شأن همسران پیامبر (ص) می دانند ، معتقد است که این آیه در شأن آلِ کساء نازل شده و جالب تر اینکه از قول جناب عایشه نقل می کند که هنگامیکه آیه مزبور نازل شد پیامبر (ص) ، علی ، حسن ، حسین و زهرای مرضیه ( علیهم السلام ) را زیر کسائی جمع کرده و فرمود :

((إِنَّمَا یُرِیدُ اللهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیراً ))

 زمخشری در ادامه می گوید :  رسول اکرم (ص)  برای مباهله در حالی آمد که حسین (ع) دستِ حسن (ع) را گرفته بود و فاطم ه (س) و علی (ع) نیز با آنها بودند ولی مسیحیان نجران از مباهله منصرف شده و به پرداخت جزیه رضایت دادند .

زمخشری تعبیری بسیار زیبا از واقعه نموده ، ایشان می گوید : وفيه دليل لا شئ أقوى منه على فضل أصحاب الكساء عليهم السلام.

👈اين آيه قوي ترين و محكم ترين دليل بر فضیلت و برتری اصحابِ كساء (عليهم السلام) می باشد.👉

📚(( تفسیر کشّاف زمخشری . ص 175 ذیل آیه 61 آل عمران ))

👈برای مشاهده ی سند ، اینجا کلیک کنید . 👉

خداوند سبحان در آیه ی مباهله ، علی (ع) را ، نَفْس[ جانِ ]پیامبر(ص) خوانده و چون هیچ آفریده‌ای برتر از پیامبر(ص) نیست؛ پس امیر المؤمنین (ع) نیز بجز نبوت ، از همه ی کائنات 👈 و حتی پیامبران اولوالعزم  👉 نیز برتر است .

احادیث زیادی که اهل سنت نیز روایت کرده اند به افضلیتِ علی (ع) بر همه ی امت و نیز جامعِ فضائل انبیاء بودنش اشاره دارد ، از جمله حدیث ( تشبیه ) که به عبارات مختلف نقل شده ، که  دانشمند بزرگ اهل سنت ( ابن عساکر ) ، یکی از آنها را اینگونه روایت نموده  :

قال رسول الله (ص) : مَنْ أَرَادَ أَنْ يَنْظُرَ إِلَى آدَمَ فِي عِلْمِهِ، وَ إِلَى نُوحٍ فِي فَهْمِهِ، وَ إِلَى إِبْرَاهِيمَ فِي حِلمِهِ، وَ إِلَى یحیی بن زکریا فی زهده ، وَ إِلَى مُوسَى فِي بَطشه ، فَلْيَنْظُرْ إِلَى عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ (عَلَيْهِ السَّلاَمُ) .

 پیامبر (ص) فرمودند:

هرکس می خواهد آدم (ع) را با عِلمش و نوح (ع) را با فهمش و ابراهیم (ع) را با حِلمش و یحیی (ع) را با زهدش و موسی (ع) را با هیبتش ، مشاهده کند ، به علی بن ابی طالب (ع ) نگاه کند .

سخن آخر اینکه :

برتری مقام امامِ معصوم بر انبیاء ، بجز رسول اکرم (ص) ، را بقول امام باقر (ع) می توان از نزول عیسی (ع) و اقتدا نمودنش در نماز به مهدی (عج) دریافت ، زیرا  لزوماً مقامِ امام از مأموم ، برتر است .

📚( فتح الباري  ج 6، ص 494) و (بحار الانوار ج 14 , ص 348 ) و ( تاریخ ابن عساکر ج 42 ص313 )

👈 برای مشاهده ی سند ، اینجا کلیک کنید . 👉

برگرفته از دروس امام شناسی سید رضا نوعی (حکیم )